جناب آقاي برتران رامشاران,
كفيل دبير كل كميسيون حقوق بشر ملل متحد
قصر ويلسون, 22 خيابان پاك
ژنو (سوئيس)
عاليجناب،
همانگونه كه آگاهي داريد خانم زهرا كاظمي، خبرنگار و عكاس ايراني ـ كانادايي، در پي دستگيري در 23 ژوئن در تهران به وسيلهي نيروهاي انتظامي، در روز 10 ژوئيه در بيمارستان در ميگذرد. به گزارش كميتهي انتخابي از سوي رئيس جمهوري ايران، محمد خاتمي، مرگ خانم زهرا كاظمي به خاطر ”شكستگي جمجمه، خونريزي مغزي و عوارض آن در اثر اصابت جسمي سخت به سرِ ايشان و يا برخوردِ سرِ ايشان به جسمي سخت“ بوده است. خودداري مقامات رژيم ايران از تحويل جسد خانم كاظمي به بازماندگان وي در كانادا، با توجه به حرفهاي مادر ايشان دالٌ بر وجودآثار جراحت بر روي ”ران ، ساعد، زيرِ پلك و سر“ وي در روي تخت بيمارستان (مصاحبه با روزنامة ياس نو، 8 مرداد / 30 اوت)، گواه ديگري بر سياست پردهپوشي بر فاجعهي وحشيانهاي است كه بر خانم كاظمي رفته است.
عاليجناب،
به يقين مستحضر هستيد كه قتل نويسندگان، هنرمندان، روزنامهنگاران، روشنفكران و دانشجويان در جمهوري اسلامي سابقهاي به طول عمرِ اين رژيم دارد. كشتار فجيع داريوش فروهر، پروانة اسكندري, مجيد شريف, محمد مختاري و محمد جعفر پوينده در 1988, يك نمونه از اين فجايع بود كه رئيس جمهوري، همچون امروز، دستور بررسي پروندهي آنان را نيز، كه به پروندهي”قتلهاي زنجيرهاي“ معروف شد، داد. اما آن بررسي هم، درسرانجام خود, به زنداني شدن وكيل مدافع خانوادهي كشتهشدگان، دكتر ناصر زرافشان، و همچنين ممنوعيت طرح مسئله، به طور كلي در مطبوعات ايران منجر شد. با تأسف بايد گفت كه كشتار ديروزين آن گروه و قتل امروزين خانم زهرا كاظمي، پايان اين فجايع نيست. با توجه به گم شدن، به دادگاه كشاندن و حبس تعدادي از اعضاي كانون نويسندگان ايران در سال جاري، بيم آن مي رود كه قتل خانم زهرا كاظمي آخرين تراژدي تحميلي بر نويسندگان و هنرمندان ايران نباشد.
عاليجناب،
اينك كه ربودن، حبس، شكنجه و حتي قتل نويسندگان و روزنامهنگاران به صورتي عريان به يكي از اشكال اصلي سياست سركوب حكومت اسلامي ايران بدل شده، ما از آن مقام خواستاريم كه تمامي نيرو و امكانات خود را براي روشن شدن حقيقتِ در پرده ماندهي قتل خانم زهرا كاظمي به كار گيرد، چرا كه اقدامات آن عاليجناب در افشاي سياست استتار و پردهپوشي بر فاجعهي قتل خانم كاظمي، سبب خواهد شد كه رژيم حاكم بر ايران نتواند به آساني ـ آنچنان كه شيوهي تاكنوني آن بوده ـ تبرِ هولآفرين مُعلٌق بر بالاي سرِ تكتكِ نويسندگان، هنرمندان و روشنفكران ايران را، هر روز بر گردن يكي فرود آورد.
advertisement@gooya.com |
|
همراه با سپاس از توجه آن عاليجناب، و با احترام:
همايون آذركلاه (هنرمند تئاتر / هنرپيشه), پيران آزاد (نويسنده)، سهيلا آزادبخت (روزنامه نگار), نعمت آزرم (شاعر)، سعيد آهنگر (نويسنده)، عسگر آهنين(شاعر)، بهمن ابراهيم زادگان (حقوقدان)، فريده ابلاغيان(نويسنده)، مهدي استعدادي شاد (نويسنده)، بيژن اسكندري (شغل آزاد/ بازرگان، كانادا)، ليلا اصلان (مددكار اجتماعي). خدايار افم (حقوقدان)، نسرين الماسي (روزنامه نگار و مدير هيئت تحريرية مجلة شهروند)، بهمن اميني (ناشر), سعيد اوحدي (پژوهنده در مسائل تاريخي)، پوران بازرگان (معلم)، سارا باقراميان (مددكار اجتماعي)، خسرو باقرپور (شاعر - نويسنده)، رضا براهني (استاد دانشگاه تورنتو، كانادا)، احمد بناساز نوري (نويسنده)، نيلوفر بيضائي (نمايشنامه نويس - كارگردان تئاتر)، شهرنوش پارسيپور (نويسنده)، ناصر پاكدامن (استاد دانشگاه، پاريس 7)، ايران پرورش (وكيل دادگستري - حقوقدان)، مهران پوينده (محقق - نويسنده)، هايده ترابي (هنرمند تئاتر)، فريدون تنكابني (نويسنده)،
جمشيد جزستاني (پژوهشگر محيط زيست)، غلامرضا جمشيدنژاد (كارشناس مديريت مالي)، افسر جوادي (كارشناس، علوم سياسي)، گلرخ جهانگيري (كارشناس ، علوم اجتماعي)، ويدا حاجبي (نويسنده)، علي اصغر حاج سيدجوادي (نويسنده)، هاجر حبيبي (متخصص علوم آزمايشگاهي)، ژاله حريري (كارشناس، علوم كامپيوتري)، حسن حسام (نويسنده / شاعر)، دكتر امير حسن پور (استاد دانشگاه تورنتو، كانادا)، تراب حق شناس (معلم), پروانه حميدي (هنرمند)، نسيم خاكسار(نويسنده / شاعر)، اسماعيل خويي(شاعر)،. مهوش دالي (شغل آزاد)، حسين دولتآبادي (نويسنده)، اكبر ذوالقرنين (شاعر / ترانهسرا)، دكتر حسن رضايي (انستيتو ماكس پلانك، فريبورگ، آلمان)، محمود رفيع (دبير جامعة حقوق بشر در ايران، برلين)، ميهن روستا (مددكار اجتماعي)، سعيد رهنما (استاد دانشگاه يورك، كانادا)، فريده زبرجد (متخصص اينترنت)، ناصر زراعتي (نويسنده / فيلمساز)، ،حسن زرهي (روزنامه نگار و سردبير مجلة شهروند)، ميترا سادات گوشه (مددكار اجتماعي)، جلال سعيدي (مهندس)، گيتي سلامي (كتابدار)، اسد سيف (نويسنده)، محمدرضا شالگوني (نويسنده)، نوشين شاهرخي (نويسنده)، شهلا شفيق (نويسنده)، عباس شكري (شاعر / روزنامهنگار)، حماد شيباني (تكنيك انفورماتيك)، فرح طاهري (روزنامه نگار)، عباس عاقليزاده (شغل آزاد)، بتول عزيزپور (شاعر)، ي. علوي (محقق دانشگاهي. اقتصاد مالي)، هما علي زاده (تحليلگر سيستمهاي كمپيوتري)، دكتر شكر فلاح (استاد سابق دانشگاه جنديشاپور. دانشگاه كوئينزلاند، استراليا)، فيروزه فولادي (متخصص در علوم كامپيوتري, ايالات متحد آمريكا)، رضا قاسمي (نويسنده)، شهرام قنبري (پژوهشگر، علوم اجتماعي)، ساسان قهرمان (شاعر )، ساقي قهرمان (شاعر )، داريوش كارگر (داستاننويس)، كاظم كردواني (نويسنده / مترجم)، هوشنگ كشاورز صدر (پژوهشگر، علوماجتماعي)، هوشنگ گلابدژ (شاعر/ نويسنده)، شهاب لبيب (نويسنده)، روبن ماركاريان (نويسنده)، مهناز متين (نويسنده)، علي متين دفتري (دبير علوم زمين شناسي)، مريم متين دفتري (فصلنامة آزادي)، هدايت متين دفتري (حقوقدان)، شهرزاد مجاب (استاد دانشگاه تورنتو، كانادا)، مرتضي محيط (پزشگ, نويسنده و مترجم), سلماز مرادي (كارشناس بهداشت عمومي، كانادا), سيامك مرادي (شغل آزاد / بازرگان، كانادا), باقر مرتضوي (ناشر)، رضا مرزبان (نويسنده / روزنامهنگار)، ميلا مسافر (مددكار اجتماعي)، دكتر عزت الله مصلي نژاد (سازمان حمايت از قربانيان شكنجه, كانادا)، امير م. معصومي (جامعه شناس، انجمن دفاع از حقوق بشر در ايران، مونترآل)، هايدة مغيثي (استاد دانشگاه يورك، كانادا)، اسفنديار منفردزاده (موسيقيدان)، باقر مؤمني (نويسنده / مورخ)، رضا مهاجر (پژوهشگر در تاريخ)، ناصر مهاجر (پژوهشگر, علوم اجتماعي)، اكبر مهدي (استاد جامعه شناسي و انسان شناسي، دانشگاه اوهايو)، شيدا نبوي (روزنامه نگار)، شهين نوائي (پژوهشگر، موزة علوم طبيعي، برلين)، حميد نوذري (محقق - نويسنده)، روشنك هوشمند (مهندس محيط زيست, اهواز)، محسن يلفاني (نويسنده)، سعيد يوسف (شاعر).