انصافعلی هدايت را آزاد کنيد، مسعود بهنود

جلساتی که مستقيم از پال تاک پخش می شد و حتی زحمت ضبط و ثبت به ماموران نمی داد چه جای کار مخفی دارد که کسی مانند وی را بگيرند جز آن که می خواهند بدانند از ايران و مثلا جمع اصلاح طلبان هم کسی با جمهوری خواهان ارتباطی داشت يا نه

تبليغات خبرنامه گويا	advertisement@gooya.com

انصافعلی هدايت را آزاد کنيد

انصافعلی را نديده بودم ولی نديده می شناختم. سال گذشته که رنجنامه اش را نوشت برايش نامه ای فرستادم و برايم جوابی فرستاد و تمام نوشته هايش را دنبال می کردم

و از چند چيز در او خوشم می آمد اول اين صداقت و دقت بيان که نشان می داد به حرفه اطلاع رسانی وابسته و دلبسته است و قصدی ديگر ندارد. دردش همان بود که نوشت از دست رييس کلانتری و ماموران تندخو و کج رفتار. نه ترسيد از گفتن آن چه نادرست می دانست و نه سعی کرد آن را به نفع خودش و برای بزرگ نمائی بزرگ کند. ديگر آن که نثر پاک و پاکيزه ای داشت که برای کسی که به زبانی ديگر فکر می کند – گرچه ما بهترين نويسندگان و بعضی از بهترين شاعرانمان را از خطه آذربايجان داريم – جالب بود و دلچسب، پوست کنده بود و بی تعارف و تمليح ولی نه بی ملاحت.

تا آن که در برلين او را ديدم با لپ های قرمز و سالم و شاداب و لبخندی بر گوشه لب که بعضی از هموطنان آذری دارند. صاف راه می رفت و راست می نشست و گوش می داد به سخنان سخنرانان. سلام کرد و گفتم شما هم مثل من تماشاگريد ديگر. قصدم تذکار مودبانه موضوعی بود. درکم کرد و فورا گفت بله ... صفتی هم به من داد. گفتم شما سلامت باشيد که در خانه می مانيد و اگر قرار بر نصيحتی باشد به اقتضای سن بيش تر می گويم خانه را به هيچ بهانه و قيمتی رها نکنيد. صادقانه گفت اگر بخواهم هم نمی توانم. به راستی هم نمی توانست.

حالا نمی دانم کدام دستگاه او را گرفته است موقع برگشتن از برلين. وزارت اطلاعات و يا موازی ها و يا جاهای ديگر. به هر حال جای اين يادآوری را دارد که اين جوان شاداب و وطن پرست ايرانی، اهل هيچ فرقه و حزب و گروهی نبود تا آن جا که می دانم و تقريبا مطمئن هستم و از همين رو به تاکيد معتقدم بايد از حقوقش دفاع کرد و او را بدون توجه به پرونده هائی که ممکن است برايش بسازند در زمره زندانيان مطبوعات گذاشت. سازمان روزنامه نگاران بدون مرز و ديگر نهادهای بين المللی کار درستی کرده اند که موضوع دستگيری انصافعلی هدايت را مطرح کرده و به حساب نقص حقوق بشر در جمهوری اسلامی گذاشته اند. نهادها و فعالان داخلی هم بايد در اين کار ترديد نکنند.

او هم يکی از شاهدان صادق اين روزگار و داستان هائی خواهد شد که در زندان ها بر اهل قلم می رود. پس چه بهتر که زودتر از آن که بيش تر ببيند و خشمش بگيرد و ناکرده خدا کينه ای در دلش بيفتد جا آزاد شود. قدر مسلم آن است که نه در برلين کسی مشغول توطئه ريزی عليه نظام بود و نه انصافعلی را در اين کار کسی شرکت می دهد. جلسه ای که عده زيادی مانند من و او خبرنگار و اهل اطلاع رسانی آزادانه در آن شرکت داشتند. جلساتی که مستقيم از پال تاک پخش می شد و حتی زحمت ضبط و ثبت به ماموران نمی داد چه جای کار مخفی دارد که کسی مانند وی را بگيرند جز آن که می خواهند بدانند از ايران و مثلا جمع اصلاح طلبان هم کسی با جمهوری خواهان ارتباطی داشت يا نه. اين همان چيزی است که به علت حضور امثال انصافعلی و يا رای آوردن خانم انتطاری مخالفان اتحاد جمهوری خواهان هم می گويند و تبليغ می کنند. ولی اگر مبتديان اين فن پشت هر حرکت ماجرائی پنهان می بينند به قاعده آن ها که اطلاعات دارند و در کار اطلاعاتند می دانند که جمع هفتصد نفری که جای مخفی کاری نيست و از گفتگوهای آزاد و باز پيدا بود که کسی را به اين کار رغبتی نبود. می ماند اين که که را ديدی و کجا رفتی و کی به کی چی می گفت. به نظرم عقل حکم می کند که انصافعلی هدايت آزاد شود. جای او زندان نيست مرد آذری ساده دل با آن لبخند هميشه کنار لب. جای هيچ انسان آزاده زندان نيست. به ويژه الان که رفقا بايد جاهای مهم تر را بپايند که دارد سد از گوشه های ديگر ترک بر می دارد.

در همان زمان که انصافعلی در برلين بود يکی او را نشان داد و پرسيد به چه جرات آمده است و بر می گردد گفتم به جرات و شهامتی که ساده دلی و صداقت به آدم می دهد و آدمی را خوش به دل می کند. و در واقع هم او به خودش مطمئن بود که جز قلم زدن کاری نمی داند و بر همين اساس حرکتش مغاير با ترس و نگرانی و بدبينی شد. کسی را که به جرم خوش بدلی نبايد به زندان انداخت. هم از اين رو، اهل صلاح و مصلحت انديشی به نظرم بهتر است در کار انصافعلی دخالت کنند و دختر و خانواده اش را از نگرانی برهانند که اينان نسل تازه قلمند و مباد که در کامشان زهری ريخته شود که تلخی آن در وجودشان بماند برای سال ها.

[سايت مسعود بهنود]