25 سال دروغ، سهراب ستوده

اکنون خیمه شب بازیهای رژیم در مورد انتخابات رو به پایان است. رژیم بازهم توانست برای مدتی عده ای را به خود مشغول کند و برای خود عمر بخرد. این اولین بار نیست که خاتمی و دوم خردادیها به مردم دروغ می گویند، مردم را امیدوار می کنند و بعد هم می زنند زیزش. این کار 25 ساله آنهاست.

اول میگویند انتخابات غیره آزاد و غیره رقابتی را برگزار نمی کنیم و سپس با کاسه گدایی دنبال گرفتن آرای مردم می دوند. جدی ترین روش در قبال انتخابات ، جدی نگرفتن آن است. آنهایی که تا کنون این رژیم و قول هایش را جدی گرفته بودند، اکنون پیش وجدان خود شرمنده اند.

اکنون پروژه دوم خرداد که قرار بود رژیم را در مقابل حوادث متعرقه بیمه کند، خود سوخت، دود شد و به هوا رفت. اینها می خواستند قوانین اسلام را با دموکراسی آشتی بدهند، از جامعه مدنی مدینه النبی درست کنند و جمهوریت را با اسلامیت یکی کنند. نشد ! اینها هم خدا را می خواستند و هم خرما. اینها که بیش از دو دهه است که نون این نظام را می خورند نمی توانستند نمکدان را بشکنند.همه اینها موقعیت شغلی و اجتماعیشان مدیون همین رژیم اند. از پاسداری در کمیته های محل شروع کرده اند، اینقدر پسر و دختر های بی چاره را کتک زده اند، در بازجویی ها و شکنجه ها ی رژیم شرکت داشته اند تا اینکه اکنون نماینده مجلس، ژورنالیست، استاد دانشگاه، تاجر و سفیر شده اند. بند ناف همه اینها به همین نظام بسته شده است. اینها اکنون هم به میل خود نمی روند، دارند بیرون اشان می کنند. عمر مفید اینها همین قدر بود

دوم خردایها می گویند انتخابات اول اسفند آزاد نیست بنابراین ما در آن شرکت نمی کنیم. گویا زمانی که خود انتخاب شدند، انتخابات آزاد بود. اینها اگر ذره ای شرافت انسانی میداشتند، می بایست خیلی زود تر استعفا می دادند. در این چند سال دلیل برای استعفا زیاد وجود داشت. اینها اگرچه امروز از قدرت رانده می شوند، اما از فردا در سایه همین رژیم به کارهای اقتصادی و سیاسی خود ادامه می دهند و باز هم دعا گوی همین رژیم و بنیانگذارش هستند. وقتی هم گفتند "ایران برای همه ایرانیان" منظور خودشان بودند

پنج سال است که رژیم در یک بحران سیاسی اجتماعی مزمن به سر می برد. این پنج سال، رژیم را تا لبه سر نگونی پیش برد و نیمه جان کرد. بنا براین رژیم به فکر آینده اش افتاده. راز بقا! این را خاتمی و کروبی بهتر تشخیص دادند. رژیم می خواهد در قدم اول صفوف از هم پاشیده خود را از نو سازمان بدهد، اما سازماندهی جدید لشکری شکست خورده بسیار دشواراست. این تجدید قوا نیر موقتی خواهد بود. از همین الان صدای الرحمان رژیم بلند شده است، مردم دارند دکه های انتخاباتی اش را روی سرش خراب می کنند و روز انتخابات، "علی" را تنها می گزارند. خود رژیم هم این را خوب می داند، اما چاره ای جر تن دادن به این ننگ ندارد

رژیم روی پله آخر ایستاده است و از این بالا تر نمی رود، نه راه پیش دارد و نه راه پس. همه پل ها پشت سر خود خراب کرده است، همه کارت هایش رو شده. فقط یک راه در پس پای خود می بیند، سرکوب در داخل و بند و بست در خارج. این آخرین ریسمانی است که همه نظام های دیکتاتوری به آن دخیل می بندند.این هم محکوم به شکست است