اشک در چنته گل آقا نیست، در چشم فرزندان اوست، نيک آهنگ کوثر

nick@sicknick.org
۱۱ اردیبهشت ۱۳۸۳

اصلا باورم نمی شود! چند شب پیش خوابش را دیدم، پریروز به شماره ای
که از او در حافظه ام داشتم تماس گرفتم، صدای او نبود، حدس زدم صدای دامادش روی پاسخگوی تلفن ضبط شده. پیغامی گذاشتم، ولی باز نمی دانستم به او میرسد یا نه. نگران بودم، خیلی زیاد...
امروز صبح خواندم آنچه را هیچوقت نمی خواستم بخوانم.
گل آقا رفت.
او برای من و بسیاری از هم نسلان من پدر معنوی بود.
یادم می آید وقتی اولین بار می خواستم کاری در گل آقا چاپ کنم،
دنبال اسم مستعار می گشتم، به شوخی گفتم: نیک آقا خوبه؟
کلی خندید و گفت: برو کشکت رو بساب پسر! ما کلی زور زدیم بعد از سی سال
یه اسم اینجوری واسه خودمان درست کردیم، تو اول کار می خوای مویز بشی؟
سال ها پیش وقتی کاریکاتورش را بر خلاف بقیه غمناک کشیدم، همه معترض شدند جز او،
برایم با قلم سبز رنگش نوشت که تو واقعیت من را دیدی... او همیشه غم بزرگی در دل داشت
الآن گریه ام گرفته... دارم باور می کنم که او رفته،
طنز نویسان یک حامی قوی را از دست دادند.

خیلی ها را از بند رهانید. همین که بزرگان به او ایمان داشتند
کافی بود تا ما راحت تر کار کنیم.
حالا او نیست. خدا رحم کند!
پوپک صابری امروز می داند که خیلی ها یتیم شده اند. به او و همه فرزندان مکتب گل آقا تسلیت می گویم.

نیک آهنگ کوثر
کانادا