آقايان! موضوع اتحاد را رها کنيد و بر عمل موثر خود بيفزاييد! ف.م.سخن

واقعيت اينست که هيچ يک از گروه هاي سياسي اپوزيسيون در ايران حضوري فعال ندارند. واقعيت اينست که گروه هاي سياسي اپوزيسيون توان بسيج هوادار در داخل کشور ندارند. واقعيت اينست که بخش بسيار کوچکي از مردم، نام و نشان و فعاليت گروه هاي اپوزيسيون را فقط بر روي صفحه ي تلويزيون ها و نمايشگرهاي خود مي بينند و هيچ اثر ديگري از اين گروه ها در شهرها و روستاها وجود ندارد. واقعيت اينست که گروه هاي اپوزيسيون حتي نمي توانند دو سه هسته ي کوچک براي پخش تراکت و نصب اعلاميه در داخل کشور درست کنند؛ و واقعيت اينست که گروه هاي اپوزيسيون در خارج از کشور چشم انتظار حرکت و قيام خودجوش مردم اند تا اگر به نتيجه رسيد به کشورشان بازگردند و برنامه هايي که سال ها مشغول تهيه و تدوين آن بوده اند در کشور پياده کنند.

با کمال تاسف هيچ يک از دو طيف جمهوري خواه نيز در ايران حضور ندارند. اگر گروه هاي سلطنت طلب و مجاهدين از طريق ماهواره لااقل بر صفحه ي تلويزيون ديده مي شوند، از جمهوري خواهان همين اثر و خبر هم نيست. در عوض دوستان جمهوري خواه مدت هاست که مشغول بحث بر سر نام و استراتژي جنبش و ايجاد زمينه هاي اتحادند. برگزاري همايش و گفت و شنودهاي تئوريک و زمينه سازي براي اتحاد آتي البته امري نيکو و پسنديده است ولي وقتي يک گروه سياسي، اصلا حضوري در کشور ندارد و اصلا اکثريت مردم ايران نام آن را هم نشنيده اند چنين بحث هايي راه به کجا خواهد برد؟

در جريان بحث ها چقدر بر سر کلمه "لائيک" و "عرفي" دوستان وقت و انرژي صرف کردند؟ چه تعداد اي – ميل رد و بدل کردند؟ چه ساعت هاي طولاني، مسئولان و برنامه ريزان جمهوري خواه در اتاق هاي پالتاک بر سر ريزترين مسائل به بحث نشستند؟ چه برخوردها که بر سر همين بحث و جدل ها به وجود نيامد؟ اما به راستي حاصل تمام اين تلاش ها و کوشش هاي صادقانه چه بود و چه مقدار به جنبش مردم ايران عليه استبداد کمک کرد؟

دوستان چنان بر سر کلمات مباحثه و مشاجره مي کنند گويي که مسئله مهم تري باقي نمانده است. بحث بر سر هر کلمه موجب پيچيدگي کار و اختلاف نظر و در نهايت جدايي و انشعاب و تفرقه مي شود. همانطور که به حاکمان خشک مغز ايران انتقاد مي شود که از تاريخ درس نمي گيرند، اپوزيسيون خردگراي ما نيز متاسفانه از تاريخ درس نمي گيرد. اين يک واقعيت دردناک است که عواقب سوئي درپي دارد. در هيچ مرحله از تاريخ ايران، زماني که نيروي استبداد سوار بر کار حکومت بوده و مخالفين خود را با کمال قدرت و بي رحمي سرکوب مي کرده، زمينه براي اتحاد نيروها وجود نداشته و تجزيه و انشعاب ِ گروه ها امري طبيعي بوده است. قصد ندارم در اين وجيزه وارد جزئيات و عمق مسئله شوم ولي همين اشاره ي تاريخ ما را بس که نبايد در صدد تحميل آنچه بر خلاف اراده ي تاريخ است بر آييم.

ما هم آرزو مي کنيم که همه ي گروه هاي ضد استبداد و عدالت خواه با هم متحد و يک پارچه شوند ولي وقتي زمينه اي براي چنين اتحادي وجود ندارد، نبايد وقت و نيرو بر سر آن گذاشت. بهتر است گروه هاي مخالف حکومت، و بالاخص جمهوري خواهان، نيرو و انرژي خودشان را به جاي بحث هاي بي فايده بر سر کلمات و عبارات، بر روي جواناني که در ايران حضور دارند و طرفدار مشي جمهوري خواهي هستند متمرکز کنند و به طور عملي در ميان مردم حضور يابند.

اعضاي رده بالاي جمهوري خواه يقينا به ياد دارند در زمان شاه فعالان گروه هاي سياسي به کارخانه ها و روستاها مي رفتند و سعي در شناخت و بسيج مردم داشتند. يقينا به ياد دارند که اعلاميه ها - با امکانات ناچيز آن روزگار - با چه زحمت ها و خطرهايي به ايران مي رسيد و تکثير و پخش مي شد. امروز علي رغم انتقال سريع آخرين اطلاعات و اخبار از طريق اينترنت، متاسفانه اکثر مردم از آن چه در پشت پرده ي سياست ايران مي گذرد بي خبرند و دريغ از يک اعلاميه و نوشته که لااقل احساس حضور نيروهاي مخالف را در ميان مردم ايجاد کند.

گروه هاي سياسي گمان نکنند که صِرف ِ پخش فلان اعلاميه و نظريه در اينترنت يا ماهواره براي خيزش و آگاهي مردم کافي است. اثر يک اعلاميه، اثر يک شبنامه، اثر يک تکه کاغذ که پشت در خانه اي انداخته شود يا بر روي نيمکت حياط دانشکده اي قرار گيرد، صدها مرتبه بيشتر از آن اعلاميه هاي الکترونيک است چرا که مردم حضور نيروهاي فعال را در ميان خودشان حس مي کنند و اين مسئله، اطمينان و اعتماد نسبت به گروه هاي مخالف به وجود مي آورد. کاري که خميني و روحانيت ِ زمان انقلاب کردند و گروه هاي سياسي چپ از آن – به دليل همين بحث و جدل هاي بي پايان تئوريک – بازماندند.

بر مسئولان جمهوري خواه است که در اين روزهاي دلزدگي و ياس، عمل را جايگزين حرف کنند.

[وب لاگ جديد ف.م.سخن]