 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
||
|
||||||
 |
 |
 |
|
|||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||
|
||||||
|
|
|
|
|||
روزنامه رسالت11 سپتامبر
2004 (21 شهريور1383)
روزنامه واشنگتن پست در جمعه 10 سپتامبر در تفسيری به قلم ری تکيه عضو ارشد شورای روابط خارجی آمريکا تحت عنوان" استرتژي غلط در مورد ايران"تاکيد کرد:
"دراين مورد (حل معضل ايران) نه يکجانبه گرايي دولت بوش و نه چند جانبه گرايي مورد حمايت منتقدان وی نمی تواندراه حل دير پايي را ارايه کند.بلکه دوجانبه گرايي يعنی تعامل ميان ايران و آمريکا بيش از تکيه بر آژانس بين المللی انرژي اتمی و تهديدات نظامی و اقتصادی مورد نياز است." معنای اين تغييرات در نوع نگاه استراتژيست های سياست خارجی آمريکا چيست؟ چرا مشاهده می کنيم افرادی چون برژينسکی و ری تکيه و ... از واقعيتی بنام قدرت ايران در منطقه و ضرورت پذيرش آن سخن می گويند؟چرا عليرغم اهداف مشترک اروپا و آمريکا در زير فشار قرار دادن ايران تصميم قاطعی اتخاذ نمی گردد؟در اين روند حساس ما بايد در پی دستيابی به چه اهداف استراتژيکی باشيم؟
پيچيدگی عمليات ديپلماتيک در موضوع تکنولوژي هسته ای ايران از سوی همه گروههای درگير غير قابل انکار است زيرا آنچه که به واقع در اين فرآيند در حال حل و فصل است صرفا پديده ای بنام " امکان دستيابی ايران به سلاح هسته ای " نيست. در پروسه گفتگوهای فعلی ، جايگاه استراتژيک ايران در منطقه و جهان در حال شکل گيری است.
تلفيق هوشمندانه ايران - هر چند بيشتر غريزی – ميان راديکاليسم و ميانه روی عملا به روند چانه زنی های ايران خصلتی پيچيده و غير قابل حدس داده است.اين فرآيند چند بعدی که امکان پيش بينی رقيب از حرکت آتی مارا ناممکن يا حداقل به آن ضريب خطای غير قابل اطمينانی را می بخشد همان چيزی است که نگارنده پيش از اين به آن عنوان " ناعقلانيگری نمايشی " داده بود.
در شرايط کنونی؛ ايران با درايت و ترکيب دو رفتار سخت و نرم به صورت مناسب توانسته است سياست ايالات متحده را حتی دردرون آن کشور در قبال خود دچار شکاف نمايد.ظرافت اين روند به حدی است که کوچکترين اشتباه قادر است بازی را از کنترل ايران خارج کرده و ما را در چانه زنی ها، به گوشه های غير قابل گريز بکشاند.
ما در اين روند مسايل مهمی را بايد به سود استراتژيک ايران به اتمام برسانيم.
اين اهداف راهبردی عبارتند از:
|
advertisement@gooya.com |
|
1. ترقی و تثبيت جايگاه استراتژيک ايران به عنوان قدرت اول منطقه:
زيرا شکی نيست که پتانسيل های ايران عليرغم دشواريهای موجود در حدی است که قادر است اين جايگاه را به شايستگی در اختيار گيرد.
2. ترقی و تثبيت جايگاه ايران در راس يا در ميان چند هدايتگر اصلی جهان اسلام
3. ارتقاء موقعيت ايران در اوپک
4. عضويت پذيرفته شده ايران در کلوپ دارندگان تکنولوژي هسته ای.
5. پذيرش موقعيت ايران به عنوان کشوری که در تعيين نقشه آينده جهان و بويژه منطقه نمی تواند ناديده انگاشته شود.
6. از ميان بردن موانعی چون تحريم ها، کاهش فشارها و عادی سازی(معقول سازی) روابط با نظام جهانی
7. حل معضل بغرنج ميان ايران و آمريکا به سود منافع استراتژيک ايران و جهان اسلام
در اين راستا عليرغم فشارهای ظاهری ؛ نگارنده معتقد است در صورت ادامه هوشمندانه اين روند يعنی بازی با دودست موازنه در ميان اروپا و آمريکا به سود ايران تغيير يافته و حتی درميان استراتژيست های آمريکايي هواداران پذيرش موقعيت ويژه ايران در منطقه غلبه خواهند يافت.
