هشدار بچه هاي "امروز" به مسئولان نظام، ف.م.سخن

يک جرقه ي کوچک کافي بود تا آتش اعتراض را در فضاي وب لاگ هاي فارسي مشتعل کند؛ اين جرقه، با يک مطلب به ظاهر ساده در وب سايت آقاي درخشان زده شد؛ جرقه اي از جنس "کلمه" که آتش "کلمات اعتراضي" را در وب لاگ هاي فارسي مشتعل کرد.

اين جرقه مي توانست اما از نوع ديگري باشد: از جنس جرقه اي که با انتشار مقاله ي رشيدي مطلق در روزنامه ي اطلاعات زده شد و نظام سلطنتي را در آتش خود سوخت ، يا از جنس جرقه اي که سال 1378 با تعطيل روزنامه ي "سلام" و حرکت اعتراضي دانشجويان، تهران و چند شهر ديگر را دچار حريق کرد. اينها همه پند تاريخ است، اگر گوشي براي شنيدن آن باشد.

بچه هاي "امروز" اهل "کلمه" اند. آنها مي گويند و مي نويسند و حق خود را از نظام حکومتي طلب مي کنند. آنها معترض ند و صداي اعتراض شان را به هر طريق که بتوانند به گوش مسئولان مي رسانند. آنها هر چند در شرايط عادي به طور منفرد عمل مي کنند، اما اگر ضرورت ايجاب کند، با يکديگر - حتي حول محوري که اختلاف نظر بر سر آن بسيار است - متحد مي شوند. آنها طرفدار آرامش و صلح و دوستي اند. آنها اصلاح را به انقلاب ترجيح مي دهند.

بچه هاي "امروز" اعتراض شان را در وب لاگ ها نشان مي دهند چون وسيله ي ديگري براي انعکاس ِ اعتراض شان ندارند. بچه هاي "امروز" مي گويند و مي نويسند؛ از خودشان، از محيط اطراف شان، از ديده ها و شنيده ها شان، از آمال و آرزوها شان، از نفرت و پليدي ها، و از عشق و زيبايي ها. گاه عکس و گاه موسيقي با کلمات شان همراه مي کنند و انديشه و احساس را در هم مي آميزند. يک نگاه به عکس وب لاگ هاي بچه هاي "امروز" به ما نشان مي دهد که با چه باغ زيبا و رنگارنگي رو به رو هستيم. همه نوع رنگي در آن هست؛ همه نوع حرفي در آن هست؛ وجه مشترک تمام اينها اما "کلمه" است و خورشيدي که اين کلمات رنگارنگ را زنده نگه مي دارد: آزادي.

خشک مغزان اما در انديشه ي درو کردن گل هاي اين باغ اند. مي خواهند جلوي تابش نور آزادي را بگيرند تا اين گل هاي زيبا و رنگارنگ، آرام آرام بيفسرند و پژمرده شوند. آنها مي خواهند تمام اين باغ را با دو سه نوع گل سياه رنگ، از نوع کيهان و جمهوري اسلامي و صدا و سيما بپوشانند و زياد هم در انديشه ي علف هاي هرز فحش نامه هاي حزب الله نيستند.

بر هر چيزي حدي متصور است و تحمل بيداد نيز حدي دارد. تاريخ نشان داده است "اعتراض" هميشه با "کلمه" آغاز مي شود و طلب "اصلاح" مي کند، ولي اگر به اصلاح نينجامد به خون و خونريزي ختم مي شود. اين واقعيتي است که ديکتاتورها هرگز آن را باور نداشته اند و به ناگهان دست خود را آغشته به خون ملت ديده اند.

حادثه ي "امروز" ياد آور يک درس ديگر نيز هست. در طول حاکميت يک نظام، ده ها جرقه ي کوچک و بزرگ پديد مي آيد ولي هيچکدام منجر به آتش سوزي بزرگ نمي گردد. يک جرقه ي کوچک، يک جرقه ي به ظاهر خُرد و بي اهميت، از گوشه اي که هيچ کس انتظارش را ندارد، به يکباره مي جهد و آتشي بر پا مي کند که کسي را توان مقابله با آن نيست. آتشي که خوب و بد نمي شناسد و ويراني هاي عظيم در پي دارد. آتشي که اثرات شعله ي آن مدت ها باقي مي ماند و تر و خشک را با هم مي سوزاند. اگر "اصلاح" نباشد، از اين حريق مهيب گريزي نيست. اين درس بزرگ ديگري است که حادثه ي "امروز" به ما داد؛ درسي که براي عاقلان نکته ها دارد.

[وب لاگ ف.م.سخن]