 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
||
|
||||||
 |
 |
 |
|
|||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||
|
||||||
|
|
|
|
|||
در ستايش تبعيد
مهدی استعدادیشاد
نشر باران، سوئد
طرح جلد: امیر صورتگر
شابک: 4-93-88297-91
info@baran.st
www.baran.st
«در ستایش تبعید»، عنوان مجموعه مقالهای است که توسط مهدی استعدادیشاد، تالیف و ترجمه شده و به تازگی روانه بازار کتاب شده است.
کتاب که با طرحی از امیر صورتگر آراسته شده، در دو بخش تنظیم شده است.
بخش اول، در برگیرندهی ترجمهی نه مقاله دربارهی زوایای مختلف تبعید است که با متنی از چسلاو میلوش، شاعر اهل لیتوانی آغاز میشود. استعدادیشاد به نقل از این شاعر در پیشگفتار کتاب نوشته است: «آدم گریزانی از اروپای جنگ زده، روزی برای تهیهی مقدمات سفر خود، جهت پرس و جو به آژانس مسافربری میرود. او میخواهد از مهلکه دور شود و به محل دوردستی برود که در آن از جنگ و کشتار خبری نباشد. برای همین مدتی طولانی نقشهی جغرافیای موجود در آژانس را به دقت ورانداز کرده و ناگهان میپرسد: آقا، جای دیگری ندارید؟
با این حال درس اخلاقی یا نکتهی آموزشی مطلب میلوش در این لطیفه نیست. این شاعر معتقد است وظیفهی ادبیات و شعر همانا زنده نگه داشتن هستی انسانی در انظار عمومی است. پس رهنمود او وقتی است که میگوید: «آزادی تبعید، مبارزه با ضعفهای انسان است که میتواند پیامدی ویرانگر یا سازنده داشته باشد».
در این بخش مقالاتی از شاعران و فیلسوفانی چون «اوید»، «هانس مایر»، والتر بنیامین»، «آدورنو» و «میشل فوکو» ارائه شده است.
بخش دوم، شامل مقالات استعدادیشاد در زمینهی نقد رفتار فرهنگی و نظریهی ادبی است؛ با عناوینی چون:
|
advertisement@gooya.com |
|
«در معرفی خود: جانِ جمله»، «یک مصاحبه- درباره یک نقد»، «نشریات و جستارهای ما در تبعید»، «رمان ایرانی در تبعید»، «هوشنگ ایرانی شاعر ناشناختهی ما»، «نگاهی به اثری از یدالله رویایی»، «خوره، استعارهی کیست؟ شعری از محمد مختاری»، «دل نازک از دست رستم آید به ... بررسی کتابی از محمد قوچانی»، «نگاهی به شعر شهروز رشید»، «اطاقک اعتراف نگاهی به دفتر شعری از مریم هوله» و ....
از مهدی استعدادیشاد کتابهای زیر توسط نشر باران منتشر شده است:
«ما و قهقرا، نقد رمان-1373»، «فلسفه اگزیستانس چیست؟ هانا آرنت، ترجمه1373»، «شعر و فلسفهی هولدرلین، مارتین هیدگر، 1374»، «یاد رویای تهران، داستان 1377»، «شاعران و پاسخ زمانه، نقد 1380»، «قدرت و روشنفکران، نقد 1381»
