«ابراهيم يزدي» با اعلام حمايت از انجمن دفاع از آزادي مطبوعات و انجمن صنفي و اعلام اعتراض نسبت به توقيف مطبوعات، گفت: شكست قلمها، بريدن زبانها و دوختن دهانها در تاريخ 150 سالهي مطبوعات ايران، بارها و بارها تكرار شده و تلفاتي را به دنبال داشته است.
وي جرم روزنامهنگاري دكتر «حسين فاطمي» را بيش از جرم وزارت او دانست و افزود: شايد اگر او روزنامهنگار نبود و قلمش اعماق وجود شاه و حاميانش را نميلرزاند، اعدام نميشد.
يزدي علاوه بر اعتراض نسبت به روند توقيف مطبوعات سراسري، نسبت به گسترش آن به شهرستانها اظهار تاسف كرد.
وي با اشاره به نامهاي كه به مهاجراني در زمان وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي نوشته بود، يادآور شد: در آن نامه به هفت خان رستم مسير انتشار يك كتاب و صدور مجوز چاپ آن اعتراض كردم، در حالي كه زماني در تگزاس به سادگي مطبوعهاي با عنوان Voicse OF Islam را منتشر ميكرديم.
يزدي پرسيد: چگونه ميتوان با زبانهاي بسته با تهاجم فرهنگي مقابله كرد؟
به اعتقاد وي؛ معناي توقيف متعدد و پياپي مطبوعات، تعطيل كردن اين صنف است، مگر آنكه مشروط بر آنچه كه آنان ميخواهند بنويسند.
وي به انحلال حزب توده به عنوان اولين حزب منحله اشاره كرد و گفت: اين انحلال به تاييد نمايندگان مجلس آن زمان رسيد ولي امروزه يك حزب چهل و چند ساله به حكم يك دادگاه، منحل ميشود. آيا بدون الزامات يك انتخابات آزاد و مستقل كه همانا آزادي مطبوعات و اجتماعات است، ميتوان چنين انتخاباتي را برگزار كرد؟
advertisement@gooya.com |
|
يزدي در عين حال كه توقيف مطبوعات را مصداق تخلف آشكار از قانون اساسي خواند، متذكر شد: از آنجا كه حرمت امامزاده، به متولي آن است، حفظ حرمت قانون و نظام در گرو عمل كردن به آن است.
وي عليرغم كساني كه آنها را دلزده، نااميد و قائل به مرگ اصلاحطلبي خواند، گفت: اينكه همچنان مطبوعات را توقيف كرده و برخي را به زندان ميافكنند به منزلهي زنده بودن اصلاحطلبي است. آنها نتواستند و نميتوانند صداهاي اصلاحطلبي را خاموش كنند.
وي در پاسخ به اين كه چه بايد كرد؟، پيشنهاد داد كه انجمن صنفي روزنامهنگاران با استفاده از امكانات صنفي وزارت كار، به تبيين حقوق صنفي روزنامهنگاران پرداخته و بخشي از اين انجمن را تبديل به موزهي مطبوعات كند و تصاويري از ملك المتكلمين، محمد مسعودها، سيد حسين فاطمي و ... در آن قرار دهد تا هر كه وارد ميشود بداند به كجا گام نهاده.
يزدي با تاكيد و حفظ حقوق روزنامهنگاران از سوي انجمن صنفي، به راه طولانياي كه از سوي روزنامهنگاران طي شده است، اشاره كرد و افزود: روزنامهنگاران همچنان مسير طولانياي را در پيش دارند. اين مسير پر سنگلاخ و پر دردسر است و بايد آماده بود كه اين راه با صبر و آرامش طي شود.
وي در پايان به آنچه را مقاومت روزنامهنگاران ميخواند ارج نهاد.