بحران راهبردي وپيشنهادي براي اپوزيسيون، م. آزاد

چشم اندازمنازعات سياسي در ايران مبين وجود بحران راهبردي در بين نيروهاي درگير در اين عرصه است.
در داخل كشور از يكسو بخش پيشتاز جناح اصلاح طلب حكومت بطور رسمي بن بست مشي اصلاح طلبي و لزوم راهكار جديد تر را اعلام نمود ه است. ازسوي ديگر نيروهاي تحول گرا پس از نبردي سنگين بويژه در ماههاي خرداد و تير سال جاري در برابر موج شديد سركوب در موضعي نامشخص قرار گرفته اند.
در سوي ديگر معادله جناح اقتدارگرا ضمن حفظ شيوه هاي سركوب (البته بصورت رقيق شده)در برابر واكنشهاي مجامع جهاني بطور محسوسي وادار به عقب نشيني گرديده است.اين جناح تمام اميد خود را معطوف انتخابات دوره هفتم مجلس نموده است.
نمود اين بحران در خارج از مرزها ي كشور نيز هويدااست.از يكسو تنها نيروي شبه نظامي اپوزيسيون قرباني اشتباهات رهبري خود وسكوت ديگر نيروها ونيز مقهور سياستهاي بين المللي گرديده وامروز حداكثر در پي حفظ موجوديت حداقلي خود است.
از سوي ديگر نيروهاي حامي سلطنت كه با دارا بودن امكانات مالي و تبليغاتي قابل ملاحظه مي توانستند از اين حيث بخشي از نارساييهاي اپوزيسيون را جبران كنند،با ديدن تحركات اوايل سال دچار توهم و اشتباه استراتژيك شده به نحويكه ديگرحضور محسوسي در اين عرصه ندارند.از محور جديدي كه تحت عنوان اتحاد جمهوري خواهان ياد مي شود نيز هنوز حركت جدي و موثري مشاهده نگرديده است.
اما طرف ديگر منازعه ،نيروهاي بين المللي مي باشند كه با مساله اشغال عراق و موضوع محدود سازي ايران در خصوص دستيابي به سلاح هسته اي عملا پر رنگ ترين نيروي معارض جمهوري اسلامي گرديدند.بگونه اي كه افكار عمومي ايران را به شدت تحت تاثير خود قرار داده تا جاييكه اگر گفته شود مردم ايران اخبار عراق را با حساسيت بيشتري از خبرهاي ايران دنبال مي كنند سخني به گزاف نيست.
اكنون در چنين اوضاعي همچنان بحث اتخاذ يك راهبرد موثر جهت پيشبرد جنبش آزاديخواهي مردم ايران مورد نقد و نظر نيروهاي مختلف درگيردراين عرصه است.
چنين به نظر مي رسد كه اگر تنها از جنبه احساسي (ميزان تنفر عمومي از حكومت) موضوع را مورد توجه قرار دهيم، نيروهاي بين المللي حتي در صورت توسل به زور يگانه را ه حل خروج از بن بست كنوني باشند اما از منظر تعقلي گرچه رويكرد پيش گفته را منجر به ازهم گسيختن شيرازه استبداد حاكم بر ايران مي توان دانست .( بي ترديد با استقبال گرم مردمي هم مواجه خواهد گرديد) ولي در بلند مدت اين دغدغه وجود دارد كه توسل به زور به يك رويه دايم در حل معضلات كشور تبديل شده و در نتيجه پس از چندي براي يك دوره ديگر استبداد باز توليد گردد. از اين روي به نظر مي رسد دو شيوه در اين برهه مي تواند كار سا ز باشد.
نخست آنكه اپوزيسيون تلاش كند تا نيروهاي بين المللي بجاي واكنش از نوع عراق فشارهاي سياسي – اقتصادي بر جمهوري اسلامي را به منظور ايجاد محيطي امن براي فعاليت نهادهاي مدني متمركزو تشديد نمايند. آزادي مطبوعات توقيف شده و آزادي احزاب (و طبعا زندانيان سياسي) مي تواند كمك موثري در رشد طبيعي وپايا براي حركت به سوي دمكراسي در ايران باشد.
ديگر آنكه اپوزيسيون بجاي اينكه در پي تشكيل يك جبهه يا شوراي ائتلاف و …باشد(با تجربه تاريخي ثابت شده كه مثمر ثمر نبوده است) نيروهاي سياسي بصورت مكمل يكديگر عمل نمايند. بگذاريد عده اي مبارزه قهر آميز خود را ادامه دهند. عده اي براي ايده ي شهرياري به جنگ استبداد حاكم بروند. عده اي از راه اصلاح طلبي سيطره استبداد ديني را به چالش بكشند.عده اي با شيوه تظاهرات خياباني ،عده اي با تحصن و اعتصاب و…هر گروهي با شيوه خود هيولاي جمهوري اسلامي را مستاصل نمايند. در واقع اپوزيسيون بجاي رد و تكذيب يكديگر مي بايست به هم پوشاني فعاليت گروههاي مختلف روي آورد.
ترديدي نيست كه استبداد ديني وحشتناك ترين نوع استبداد در تاريخ بشريت است. پس در اين نبرد بايد از همه توان و استعداد هاي گوناگون بهره برد.
…اي كاش در اين مهم انديشه كنيم.
5/9/82 م- آزاد