پیام ابوالحسن بنی صدر به مناسبت فاجعه بم

ایران ما و منطقه ما ، کشور و منطقه ای گشته اند که در آنها، فاجعه ها ، گاه چنان بزرگ هستند که پیش از وقوع به تصور منطقی نمی آیند و چون روی میدهند، عقل تن به پذیرفتن ابعاد آن نمی دهد. سپیده ای که ندمیده ، زلزله ای که از چپ و راست و فراز، چنان لرزانده که از شهری بیابانی یکدست ساخته و سرمای سختی که شلاق مرگ برتن های آنها فرو کوفته که زلزله نیمه جانشان کرده است. برغم اینهمه، هنوز یاری رسانی نیست. آیا عقل میپذیرد که ، ظرف 16 ثانیه ، شهری چنین دلخراش به کام مرگ رفته باشد و تمام روز ناله های یاری طلبش ، بی پاسخ مانده باشند؟

دور از ایران و دل در ایران، هر ایرانی نگران سرنوشت وطن ، در این فاجعه به دل می اندیشد . به دل در اندوهی می اندیشد که ، چون دریا ، همه کس و همه چیز از دست داده های شهر بم را در غرقابهای خود گرفته است. دارند. به غمی می اندیشند که خود در دل دارد. از خود می پرسد: فاجعه ای چنین چگونه تسلی می یابد. آیا به « تسلیت عرض می کنم »، فاجعه زده ها تسلی می جویند؟ تسلیت گو خود تسلی میجوید؟
شما مردم بم ، شما ایرانیان ، شما انسانهائی که در فاجعه ها زندگی میکنید را، تسلائی از نوع دیگر، می باید : هیچ نه معلوم که زلزله و دیگر سانحه های طبیعی قابل مهار نباشند. اگر مهارشان مشکلتر از مشکل باشد، سازمان دادن زندگی در مناطقی که زلزله خیز ، سیل خیز ، جنگ خیز و بلا خیز هستند، کاری است که وقتی استبدادی شد، دامنه فاجعه را از حد تصور عقل فراتر می برد. نه تنها دو روز اول فاجعه بر بی کفایتی و فساد بزرگ استبداد حاکم شهادت می دهند، بلکه فقدان هرگونه آمادگی پیشکی ، استبدادی بودن نظام زندگی این شهر و شهرها و روستاهای ایران را گزارش می کند. اندر بلای سخت، تنها فضل و بزرگ زنی و بزرگ مردی ، پدید نمی آید. بی کفایتی بزرگ ، فساد بزرگ ، بی تفاوتی بهت آور استبدادیان نسبت به زندگی، حتی وقتی بازیچه زلزله می شود ، نیز، با تمام زشتی که دارد، در منظر چشم خرد ، نمایان میشود.
ایرانیان ! تسلی می یابید اگر به خود بگوئید : زندگی در فاجعه و بلا تقدیری است که انسانها خود میسازند و خویشتن را بدان می سپارند. هر یک از ما اگر از خود بپرسیم : چه وقت در فاجعه و بلا زندگی نکرده ایم، به خویشتن پاسخ خواهیم داد که زمانهای زندگی بیرون از فاجعه و بلا آن قدر کوتاه بوده است که از یادهامان رفته اند. آیا میخواهیم در ظلمات فاجعه ها بمانیم؟ تصمیم را ما باید بگیریم. ما باید تصمیم بگیریم که به نور آزادی و رشد از ظلمات فاجعه ها بدر آئیم. در فاجعه ، خوب می توانید ببیند ابعاد فاجعه بزرگ دیگری را که سازمان استبدادی زندگی فردی و جمعی ایرانیان و فکر راهنمای این سازماندهی است. این فاجعه دیرپا است که زلزله ای را چنین مرگبار و ویرانگر میکند.
میدانم که زبان حال همه ایرانیانی هستم که دور از وطن، در غربت ، چون شما بازمانده های فاجعه زلزله ، دلها مالامال از غم دارند. دور از وطن ، غمشان بسا جانکاه تر است . زیرا می دانند فاجعه ها پیشگیری عمومی و پیشگیریها و مدیریت مورد به مورد دارند ، اما استبداد ایران از دانش و استعداد و توانائی فرزندان آزاده خویش محروم کرده است.
به تصمیم به برخاستن و سرنوشت خویش را در دست گرفتن، تسلی بجوئیم. خداوندا ! ایرانیان را بدین قیام راهبر باش و تسلی بخش.