 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
||
|
||||||
 |
 |
 |
|
|||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||
|
||||||
|
|
|
|
|||
سازمان مدافع حقوق بشر عفو بين الملل!
سازمان ديده بان حقوق بشر!
درود و سلام ما را از ايران پذيرا باشيد؛
از كشوري براي شما نامه مي نويسيم كه "سرزمين ممنوع" نام گرفته است. قلممان را در ايران برداشته ايم تا از نقض حقوق بشر در سرزمين مان بنويسيم. از سرزميني اين سطور را مي نويسيم كه قلم در آن به راحتي شكسته مي شود. اين نامه از جايي براي شما نوشته شده است كه در آن به نيازهاي جوانان و زنانش اهميتي داده ن!مي شود. جوانان و زنان به حكم "جوان بودن و زن بودن" محكوم به "پژمردگي و غمزدگي" هستند. اينجا شادابي مدفون شده است.
ما آزاد نيستيم آنگونه كه مي خواهيم شادي كنيم، ما آزاد نيستيم آنگونه كه مي خواهيم لباس بپوشيم و زندگي كنيم. اينجا و در سرزمين ممنوع، غمزدگي و پژمردگي ممنوع نيست كه حتي ارزش محسوب مي شود. ما زاده شده ايم تا زندگي كنيم نه آنكه مردگي. اما حاكمان ما زندگي مان را پر از علامت هاي ممنوع كرده اند. در س'd1زمين ما "خردورزي و خردورزان" را در بند گرفتار مي كنند. اينجا دانشگاهش ميدان تاخت و تاز ميليتاريسم است و دانشجويانش نيز از سركوب ميليتاريست ها در امان نيستند.
و اما افسوس كه در آن سوي مرزهاي ايران،هيچ كس دوست ندارد به باران گسترده و مستمر اين همه فلاكت، انديشه كند و نقض حقوق بشر را در ايران ببيند. ما را نه به دولت هاي اروپايي اميدي هست و نه به كميسيون حقوق بشر سازمان ملل. زيرا اين دو در چنبره ي چشمك هاي سياسي و اقتصادي دل مي بازند و با فروغلتيدن به داي_d1ه ي منفعت هاي سياسي و اقتصادي، با بشر ستيزان در جمهوري اسلامي هم آغوش مي شوند. نمونه ي آشكار اين هم آغوشي اسف بار را همگان در تاريخ 27 مرداد ماه 1383 به چشم خود ديدند. در اين روز، جمعي از خانواده هاي زندانيان عقيدتي و سياسي و زنان و جوانان(از جمله شيوا نظرآهاري،عضو هيات موسس انجمن دانشجويي دفاع از !حقوق بشر- اكرم اقبالي،عضو انجمن تارا- فرزندان طبرزدي - بينا داراب زند،دبير فرهنگي جبهه دموكراتيك ايران - بهروز جاويد تهراني،عضو جبهه متحد دانشجويي - مادر شيوا نظرآهاري - حسن قيصري،عضو جبهه متحد دانشجويي - همسراميد عباس قلي نژاد و همسر امير ساران) نااميد از به رسميت شناخته شدن حقوق دگرانديش!ان در بند جمهوري اسلامي؛ دادخواهي خويش را به نزد دفتر سازمان ملل در تهران آوردند ولي دريغ از واكنش جدي و موثر اين سازمان بين المللي در برابر دادخواهي متحصنين. بد به حال كميسيون حقوق بشر سازمان ملل كه چنان اسير عشوه و كرشمه هاي فريبنده ي جمهوري اسلامي شده است كه دادخواهي شهروندان ايراني را à4مي خواهد ببيند و بدتر به حال مدعيان آزادي و دموكراسي در ايران كه با فرو غلتيدن به نظريه ي خودي و ناخودي، در برابر سركوب گروه هاي دگرانديش، سكوتي مرگبار را انتخاب كرده اند؛هر چند كه كارنامه ي چندين ساله شان را كه بنگريم،اين سكوت و بي تفاوتي رخداد عجيبي به نظر نخواهد آمد. ما نگران وضعيت بازدا!شت شدگان 27 مرداد ماه 1383 هستيم كه مشخص نيست به چه سرانجامي دچار شده اند. انجمن دانشجويي دفاع از حقوق بشر در ايران خواستار اين است كه سازمان شما براي روشن شدن وضعيت بازداشت شدگان اخير و همه ي زندانيان سياسي،تلاش خود را افزون كند تا خواب شيريني كه با سكوت كميسيون حقوق بشر سازمان ملل در برابر سركà6بگري ها در ايران به جمهوري اسلامي هديه شده است،به كابوسي وحشت بار براي آمران و عاملان نقض حقوق بشر تبديل شود.
دايره ي سركوب ها علاوه بر دگرانديشان و فعالان سياسي، دامن گير زنان و جوانان نيز بيش از پيش شده است. مجلس هفتم از زمان آغاز به كار خويش،توان خود را به سوي تشديد محدوديت هاي اجتماعي براي زنان و فيلترينگ سايت هاي اينترنتي نشانه رفته است تا اين كمترين حق و بهره مندي جوانان و زنان را به سرابي تبدي!ل كند. سخت گيري ها درباره ي نوع پوشش و رفتار زنان و جوانان و تدوين متن پيش نويس قانون جرايم اينترنتي،همه از سايه افكني گسترده ي فرزند مرده اي خبرمي دهند كه توليد پيوند نامبارك "دين وسياست" است. پيوند نامباركي كه "شادابي و زندگي" در آن جايي ندارد و هر چه هست تبليغ غمباد است و نكوهش سرزندگي.
در جمهوري اسلامي علاوه بر آنكه بايد براي ابراز عقايد و انديشه ها،هزينه هاي سنگيني را مانند "زندان،محروميت از حقوق اجتماعي و حتي محروميت از نفس كشيدن"پرداخت،بايستي براي زندگي خصوصي نيز در چارچوب بايد ها و نبايدهاي توتاليتريسم مذهبي جمهوري اسلامي رفتار كرد. آشكار آنكه جمهوري اسلامي يعن'ed "انديشيدن ممنوع،ابراز و تبليغ عقايد ممنوع،زنده باد مخالف ممنوع،نقد و پرسش ممنوع،شادي كردن و شاد زيستن ممنوع"
|
advertisement@gooya.com |
|
"انجمن دانشجويي دفاع از حقوق بشر در ايران"دادخواهي خود را به نزد شما آورده است تا شما از نقض حقوق انساني شهروندان ايران و بويژه "دانشجويان، زنان و جوانان" نه براي دولتمردان، بلكه براي ملت هاي آزاده ي جهان سخن بگوييد. بايستي براي ملت هاي آزاده ي جهان،از نقض حقوق بشر در ايران و سكوت دولت ها سخن _90فت.. ما در صدد هستيم تا از اين مسير، جنبش فراگيري را براي آگاهي بخشي به افكار عمومي ملت ها- بويژه اروپايي - پايه گذاري كنيم. جنبشي كه توان آن به اندازه اي شود تا فشار افكار عمومي ملت ها را بر شانه هاي بشرستيزان در جمهوري اسلامي و هم پيمانان سياسي و اقتصادي اش روانه كند. اميد داريم تا اين پروسه به 'd3ود بهبود وضعيت حقوق بشر در ايران، نتيجه بخش گردد.
دست ياري شما، ما را در ادامه ي اين راه دشوار اميدوار خواهد كرد.
با تقديم ادب و احترام
انجمن دانشجويي دفاع از حقوق بشر در ايران
anjoman_defa@yahoo.com
