 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
||
|
||||||
 |
 |
 |
|
|||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||
|
||||||
|
|
|
|
|||
|
advertisement@gooya.com |
|
گاهي اوقات تکرار برخي رويدادها بسيار معنادار مي نمايد. بي جهت نيست که تاريخ سرشار از عبرت هايي است که سرنوشت گذشتگان را به عنوان هشدار به بازيگران امروز گوشزد مي کند.
وقتي براي حضور در مراسم فروهرها خودرو ام را در کنار مسجد قبا که با فاصله بسيار کمي از حسينيه ارشاد قرار دارد پارک کردم. بي اختيار به ياد شب هاي رمضان سال 1357 افتادم. در آن شب ها مسجد قبا، ميعادگاه نيروهاي سياسي و انقلابي شهر تهران بود و هر شب حداقل يکي از نيروهاي پيشتاز انقلاب در اين مسجد سخنراني مي کرد و مردم در خيابان ها و کوچه هاي اطراف مسجد قبا و در برخي شب ها حتي تا نزديکي هاي حسينيه ارشاد براي گوش فرادادن به صداي ياران انقلاب روي آسفالت هاي آفتاب خورده خيابان مي نشستند و ماموران امنيتي نيز دورآدور جمعيت را زير نظر داشتند.
ديروز نيز مردم بسياري در رمضاني ديگر براي حضور در مراسم پنجمين سالگرد قتل ناجوانمردانه فروهرها در حسينيه ارشاد که در نزديکي مسجد قبا قرار دارد گرد هم آمدند. اما اجازه توقف در خارخ از حسينيه به هيچ کس داده نشد و ماموران امنيتي، حسينيه ارشاد و کوچه هاي اطراف آن را احاطه کرده و از نزديک کليه افرادي را که به حسينيه وارد و يا از آن خارج مي شدند.
در شبهاي رمضان 57 شخصيت هايي که چند ماه بعد به عنوان اعضاي دولت موقت و شوراي انقلاب، اداره کشور را به دست گرفتند، در مسجد قبا سخنراني مي کردند و بلند گوهايي فراوان خارج از مسجد، صداي انقلاب را به گوش ياران انقلاب مي رساند.
بسياري از کساني که در رمضان 57 در مسجد قبا حضور داشتند، ديروز نيز در رمضاني ديگر سخنران و يا شنونده بودند. در واقع ديروز مهندس بازرگان با کابينه خود در حسينيه ارشاد جلسه داشت. هرچند بسياري بودند و بسياري يادشان بود و به ياد "وزير کار" به خون نشسته دولت موقت و همسر مبارزش بودند.
اما در رمضان 82 هيچ بلندگويي حتي در حياط حسينيه و در خيابان وجود نداشت. حتي به کسي اجازه ايستادن روي پله هاي ورودي حسينيه نيز داده نشد و چه عجيب بود که مطالبات رمضان 57 قبا هنوز هم در رمضان 82 موضوعيت داشت. واقعا معلوم نيست اين ملت تا کي بايد شاهد اين مدار بسته باشد.
در شب هاي رمضان آنگاه که مهندس بازرگان در قبا سخن مي گفت، مردم را به آرامش و حرکت هاي معقول دعوت مي کرد و خواستار دوري از تندروي بود. در رمضان 82 نيز مسئولان برگزاري مراسم فروهرها، از مردم مي خواستند که آرامش خود را حفظ کرده و تندروي نکنند.
در شبهاي رمضان 57 مردم پس از پايان مراسم و سخنراني ها به طور خودجوس شعار مي دادند و همانطور که در بعد از ظهر بيست و هشتمين روز رمضان 82 سوگواران فروهرها نيز پس از پايان مراسم به طور خود جوش شعار مي دادند.
در آن شبها ماموران امنيتي دستور برخورد را نداشتند. در مراسم ديروز نيز ظاهرا ماموران دستور برخورد نداشتند اما بسياري کتک خوردند و توهين شدند. ماموران با خشونتي مودبانه! مردم را متفرق مي کردند. سخن ماموري که با کمال ادب مي گفت: "خواهش مي کنم خفه شيد" از آداب برخورد ديروز بود. به هر حال رمضان سال 82 و پنجمين سالگرد فروهرها گذشت اما اين شباهت هايي است که تاريخ خلق مي کند و پيام خود را از لابلاي برگ هاي غيرقابل بازگشت خود به گوش امروزيان مي رساند و اما امروز اين پرسش وجود دارد که آيا دوباره حتما بايد صداي انقلابي شنيده شود؟ اگر پيام تاريخ را بشنويم، تاريخ تکرار نخواهد شد.
www.partiana.com
