ملت در یک تحریم بزرگ تاریخی گفت: دیگر بس است ما جمهوری اسلامی نمی خواهیم! علي کشتگر

از فردای این تحریم، جنبش ملی، جنبشی که تابع حکم حکومتی هیچ خودکامه و بازیچه دست هیچ سیاستمدار تسلیم پیشه ای نیست وارد مرحله نوینی می شود.

تبليغات خبرنامه گويا	advertisement@gooya.com

برای مخالفان استبداد نیز تحریم همگانی انتخابات این پیام را دارد که از امروز تا زمان استقرار دمکراسی در ایران ضروری است ایده " همه با هم" علیه استبداد، جایگزین رقابت های سیاسی شود. این تحریم بزرگ کمر استراتژی سرکوب در داخل وآشتی با غرب را می شکند.

----------------------------------------------------------------

این بزرگترین تحریمی است که تاکنون در تاریخ سرزمین های استبداد زده، علیه خودکامگان رخ داده است. این تحریم یکپارچه نشانه شکاف عمیق میان مردم و حاکمیت، نشانه همبستگی و همدلی ملی در برابر استبداد ونیز نشانه اشتیاق وافر مردم ایران به استقرار دمکراسی است.
رژیم برای شکستن این تحریم همه قدرت نظامی، تبلیغاتی و اقتصادی خود را بسیج کرد و به میدان آورد تا در اول اسفند ماه 82 متحمل بزرگترین شکست سیاسی تاریخ خویش گردد.
مردم هر چهار گوشه ایران از پیروجوان، زن و مرد و از هر قشر و طبقه اجتماعی از صندوق های انتخابات فرمایشی فاصله گرفتند تا با تحریم یکپارچه و تاریخی خود آن را به رفراندومی برای نفی جمهوری اسلامی تبدیل کردند. ملت با این حرکت هوشیارانه و هماهنگ برا ی همیشه مجلس فرمایشی را به خاک سپرد. از فردای این تحریم، جنبش ملی، جنبشی که تابع حکم حکومتی هیچ خودکامه و بازیچه دست هیچ سیاستمدارتسلیم پیشه ای نیست وارد مرحله نوینی می شود، مرحله ای که از تحریم تاریخی اول اسفند آغاز می شود و تا فروپاشی جمهوری اسلامی و بنای حاکمیت ملی و آزاد ادامه می یابد.
بجز در چند حوزه نمایشی که رژیم مزدوران و ماموران خود را برای نمایش در جلوی دوربین های خبرنگاران وابسته به استبداد به صف کرده بود، هزاران حوزه رای گیری درسراسرایران از رای دهندگان خالی بود. روزنامه نگاران، ناظران و شاهدان در سراسرایران به چشم خود دیدند و گزارش کردند که ملت با تحریم یکپارچه این مضحکه فرمایشی بر پیشانی جمهوری اسلامی و رهبر خودکامه و آبروباخته آن مهرعزل کوبید. یکپارچگی تحریم در سراسر ایران نشان داد که همه اقشار و طبقات اجتماعی در همه نقاط کشور در برابر فاشیستهای مذهبی حاکم همدل و همراه اند. این همدلی و همراهی که لازمه پیروزی ملت بر استبداد است بر مردم ایران مبارک باد.
صداوسیما و تربیون های تبلیغاتی آخوندها که رب النوع وقاحت و دروغ بافی هستند، البته این شکست عظیم را انکار می کنند و برای کمرنگ کردن آن با رنگ پریده و صدای لرزان دروغهایی به هم می بافند که خود نیز باور ندارند، چه رسد که بخواهند به دیگرانی که خود شاهد و آفریننده این تحریم تاریخی بوده اند بباورانند. آنها البته مجبورند این تحریم عظیم و یکپارچه را انکار کنند، چرا که پذیرش آن پذیرش عدم مشروعیت مطلق نظام حاکم است.
آنچه اینک در حاکمیت منزوی و لرزان جمهوری اسلامی در ارکان قدرت برجای مانده فاشیسم دینی زخم خورده ای است که با همه مظاهر دنیای مدرن امروز بیگانه و دشمن است. حالا آمران قتل های زنجیره ای، ماموران شکنجه و اربابان شبکه های مافیای اقتصادی وسیاسی یعنی همانهائی که 25 سال است به ضرب سرکوب و جنایت در ایران حکومت کرده اند مجلسی بی اختیارتر و فرمایشی تر از همیشه در اختیار دارند که فقط برای پوشاندن چهره کریه خودکامگی دینی از انظار جهانی مورد استعمال دارد و بس. دیگر به جرات می توان گفت که نه فقط هیچ چهره و شخصیت آزاده و صاحب رایی در مجلس فرمایشی حضور ندارد، بلکه آن چنان که ذاتی این نظام خودکامه است، فقط چاپلوسان بی هویت و یا فاشیستهای دینی قداره بند را در مجلس هفتم راه داده اند. نخستین واکنش خامنه ای و گماشتگان وی در برابرتحریم تاریخی اول اسفند ماه گسترش ابعاد سانسور، تهدید روزنامه نگاران و تحلیل گران مستقل و توسل هرچه بیشتر به سلاح زنگ زده ارعاب و دروغ است. حاکمیت آخوندها خواب بازگرداندن آرام ایران به دوران قاجار و برقراری سلطنت مشروعه آخوندها را در قرن بیست و یکم در سر داشت. استراتژی سرکوب در داخل و آشتی با غرب دقیقا با همین هدف طراحی و پیاده شده بود. تحریم تاریخی ملت اما کمر این استراتژی را می شکند. چرا که عادی سازی رابطه حکومت فاشیستهای مذهبی با غرب، در شرایطی که دهها میلیون ایرانی در برابر منفورترین رژیم تاریخ ایران همدل و هماهنگ شده وآینده این رژیم را تیره و تارکرده اند، چندان آسان نیست. تحریم همگانی انتخابات اول اسفند ماه پیام ملت ایران بود به جهانیان و قدرت های بزرگ که دوستی با ملت بزرگی که برای آزادی خود تلاش می کند و هر لحظه ممکن است تومار استبداد قرون وسطائی آخوندها را در هم بپیچد فدای تبانی با حکومتی نکنند که به گوهر با همه ارزشهای والای دمکراسی دشمنی آشتی ناپذیر دارد. این تحریم سرآغاز طوفانهای سیاسی و اجتماعی اجتناب ناپذیری است که هر آن ممکن است در ایران آغاز شود. سران کشورهای بزرگ غربی باید بسیار کوته بین و نسبت به منافع دراز مدت خود بی توجه و بی احتیاط باشند اگر به جای دفاع از حقوق انسان ایرانی، که با تحریم تاریخی اول اسفند ماه به جهان غرب پیام آزادیخواهی و دوستی داده است، رسم دوستی با فاشیستهای مذهبی را اختیار کنند و منافع و امنیت دراز مدت خود در منطقه و جهان را با تحفه ها و امتیازات ناچیز این دوستی عوض کنند. چرا که در این معامله شرم آورهم دوستی مردم ایران را از دست می دهند و هم منافع و امنیت دراز مدت خود را درایران و منطقه. حکام خودکامه ایران که با تکیه بر شبکه های نظامی و دستگاه شبه قضائی فاشیستی و دسته های مذهبی بنیادگرا حکومت می کنند، ذاتا با تمدن، دموکراسی، حقوق بشر و همه ارزشهای غربی دشمنی بنیادین دارند. دیپلماسی پراگماتیستی و مقطعی برخی از رهبران حکومت ایران یعنی تلاش آنها برای آشتی با غرب فقط برای خریدن وقت و تحکیم مواضع آنها در قدرت دنبال می شود. و گرنه هویت این جریان اساسا در دشمنی با تمدن غرب، و گسترش بنیادگرایی دینی در جهان اسلام شکل گرفته است. ماجرای سرکوب آزادی ها و تحریم انتخابات نیز از همین جا ناشی شده است. سران حاکمیت اسلامی امیدوارند که با توجه به وضعیت بحران عراق و نگرانی و ملاحظات نظامی و امنیتی آمریکا درقبال اوضاع عراق، کاخ سفید را به عادی سازی رابطه با خود راضی کنند و آنگاه با ایجاد مناسبات دوستانه میان خود و جهان غرب فرصت کافی برای تحکیم موقعیت خویش در ایران و منطقه را فراهم سازند. چه بسا اگر فاکتور اوضاع کنونی عراق در کار نبود، و دولت های بزرگ اروپائی نیز در دفاع از حقوق بشر در ایران صادق و ثابت قدم می بودند، حاکمان ایران جرات حذف قاطعانه اصلاح طلبان را از قدرت به خود راه نمی دادند و همچنان به نوعی قدرت دوگانه در ایران رضایت می دادند. اما اوضاع بحرانی و ناپایدار عراق و مشاهده تمایلات آشکار برخی از کشورهای اروپائی به تبانی با اقتدارگرایان آنان را به حذف اصلاح طلبان گستاخ کرد. آنچه که خودکامگان تصورش را نکرده بودند، ابعاد و گستره تحریم یکپارچه انتخابات فرمایشی اول اسفند بود. و آنچه قطعا در مناسبات میان جمهوری اسلامی و غرب به عنوان یک عامل بسیار مهم هم اکنون در مرکز توجه قرارگرفته، پیام این تحریم همگانی و پیامدهای آن است. این تحریم نشان داد که نه فقط حاکمان خودکامه ایران، هیچ گونه نمایندگی از طرف مردم ندارند و از هربیگانه ای با ملت ایران بیگانه تراند بلکه شکاف میان ملت و حاکمیت در ایران آنچنان بزرگ و عمیق است که ممکن است با نخستین لرزه اجتماعی جمهوری اسلامی را در قعرخود دفن کند. برای مخالفان استبداد نیز تحریم همگانی انتخابات این پیام را دارد که از امروز تا زمان استقرار دمکراسی در ایران ضروری است ایده " همه با هم" علیه استبداد، جایگزین رقابت های سیاسی شود. امری که اگر اتفاق افتد چه بر جنبش ملی ضد استبدادی ایران و چه بر روابط جهان خارج با استبداد منشاء اثرات و پیامدهای بزرگی به سود جنبش آزادیخواهانه و به زیان ا ستبداد خواهد بود. از فردای این تحریم یکپارچه، نوبت به یکپارچه شدن اپوزیسیون در برابر خودکامگان یاغی رسیده است.

اول اسفند ماه 82
علی کشتگر