ناسزاهای تاريخ مصرف گذشته ی چپ ايرانی! پاسخي به مقاله آزاده سپهري، مجيد زهري

[وبلاگ مجيد زهري]

نمی دانم برای شما هم پيش آمده يا نه: وقتی که بچه ايم، چيزکی می نويسيم با اين پندار که "شاهکاری خلق کرده ايم" و هيجان زده به اين و آن نشانش می دهيم، امّا وقتی صاحب نظری ضعف های نوشته را گوشزدمان می کند، به خود می آييم و سال ها بعد که باز می خوانيم اش، خود بر ساده انگاری گذشته مان پوزخندی می زنيم.

گام نخست رسم بچگی، و درک متعاقبش نتيجه ی رشد است. امّا شوربختانه همگان اين مسير طبيعی را طی نمی کنند و گاهی از اشتباه گذشته پند نمی گيرند که هيچ، بر ذوق زدگی شان نيز افزون می شود! نقدواره ی "روياهای آريايی روشنفکر ايرانی"[1] به قلم خانم آزاده سپهری و بازنشر آن -پس از قريب به هفت سال در خبرنامه ی گويا- گواه اين واقعيّت و نشان گر دوّمين گروه از افراد است.

برآن نيستم تا خطاهای جستار ايشان را برشمرده به سنجش بگيرم، چه دکتر علی ميرفطروس طی مقال "بی پروائی در نقد تاريخ" در مجموعه ی "هفت گفتار"[2] خود پاسخی درخور بدان داده اند؛ غرض از اشاره به "شاهکار" خانم سپهری امّا، استمرار مقبوليت هتّاکی به فرهيختگان و اساتيد فرهنگ و ادب(در اين مورد ويژه، زنده نامان دکتر عبدالحسين زرّين کوب و صادق هدايت و نيز وجدان بيدار دوران دکتر علی ميرفطروس) و توهين به ارزش های ملّی در بين اهل قلم ايران است. لازم به تکرار و تذکر است: اگر دل سوخته ای در رثای فلان چهره ی روشنگر يا به قصد نورتاباندن بر فلان کورچاله ی تاريخی دست به قلم می برد، به همان سادگی که فحش نامه ی خانم سپهری را منتشر کردند، مورد توجه قرارش نمی دادند، چه هنوز که هنوز است، ناسزاگويی به فرهنگ و تاريخ و هويّت ملّی مان، نشان از خوش درخشيدن است و بسياری مان را ارضا می کند! کوتاه سخن اين که ما، اگر خود پاسدار ارزش های ملّی مان نباشيم، بی ترديد بيرونيان را نه علاقه ای، که اگر بخواهند نيز يارای چنين کاری نتواند بود.

پانوشت:
1- "روياهای آريائی روشنفکر ايرانی" برای نخستين بار در شماره 13 نشريه قاصدک(کلن آلمان) در 1997 منتشر شده بود.
2- "بی پروائی در نقد تاريخ"؛ بر گرفته از مجموعه ی "هفت گفتار"؛ علی ميرفطروس، نشر فرهنگ(فرانسه- کانادا)، چاپ نخست 2001، صص 39 - 51.

[روياهای آريايی “روشنفكر” ايرانی، آزاده سپهري]