 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
||
|
||||||
 |
 |
 |
|
|||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||
|
||||||
|
|
|
|
|||
|
advertisement@gooya.com |
|
ورود بانوان ممنوع!
تهران-خبرگزاري كار ايران
نخستين بار سكوت بود و انكار؛ وقتي پچ پچ اين حضور در دهان ها چرخيد.
حضوري كه سال هاي متمادي تنها در قاب خيال هاجان مي گرفت و جرات رسيدن به بزرگراه تهران - كرج و ورودي مجموعه ورزشي آزادي، درب هاي بسته و ورود ممنوع بزرگ مسوولان را نيز نداشت.
اين علاقه حضور نرم نرمك و بي صدا , در ميان بي توجهي مسوولان رشد كرد , بزرگ شد تا در لايه هاي فوقاني حاكميت نشانه هايي از مو افقت با آن نيز صورت گرفت.تا جايي كه زمزمه هايي مبني بر نظر مثبت هيات دولت كه از معاونين شماره يك آن-مهندس محسن مهرعليزاده- در راس ورزش كشور قرار داشت به گوش رسيد.
و اما از همان نخستين قدم هايي كه در اين مسير برداشته شد؛ مبارزه اي سخت ميان موافقان و مخالفان طرح ورود در گرفت.
گروهي اين حضور را به ديدگاه هاي اعتقادي و ديني خود ربط مي دادند به طوري كه يكي از نزديكان "حاج آقا..." مي گفت:"اسلام زير سوال مي رود؛ شايد بتوان به ضرب فشار، زورگويي و تحريم درصدد مبارزه با اين طرح برآمد."
گروهي مسايل امنيتي و حفاظتي را دخيل مي دانستند و به فضاي ناسالم ورزشگاهها اشاره مي كردند كه محيط ورزشگاه مملو از احساسات و هيجانات غير قابل كنترل است،" ابتدا بايد فضا سالم شود." و در مقايسه با ساير كشورها كه اين امر محقق شده مي گفتند:" شرايط آنها متفاوت است در آن محيط امكان دارد 10 كار ديگر هم بكنند مقرراتشان اجازه مي دهد. اين جا متفاوت است و...."
برخي از نمايندگان مجلس دوره ي قبل كه عمر آن چندي پيش به پايان رسيد، هم حضور بانوان را در كاهش ناهنجاري ها موثر مي دانستند.
و در اين ميان جماعتي هم نگران سرويس بهداشتي , اياب و ذهاب , خورد و خوراك و تفكيك ورودي" خواهران و برادران"و ....بودند كه هيچ كدام از اين گروه ها تا مدت ها به هيچ نقطه ي مشتركي در خصوص حضور بانوان در ورزشگاه ها دست نيافتند.
**********
سرانجام پس از مدت ها سكوت , انكار , تحريم، بازدارندگي فعال در مقابل طرح" حضور بانوان در ورزشگاه ها" و جلسات مختلف مسوولان امنيتي،حكومتي و ورزشي موافق و مخالف." بهزاد خان كتيرايي " كه مطبوعات كشور از وي به خوش مشربي وخونگرمي ياد مي كند، از برنامه اي طراحي شده براي حضور بانوان در ورزشگاه آزادي خبر داد كه نشانه هاي آن در حضور بانوان خبرنگار در رقابت هاي حساس ليگ برتر و ملي هويدا شد.حضوري كه نخستين جرقه هاي آن در سال 80 طي ديدار ايران- ايرلند با حضور طرفداران زن ايرلندي در استاديوم آزادي فراهم شده بود.
اما اين جرقه دوام چنداني نداشت....
چرا كه با يك نارنجك طي ديدار ملي پوشان ايران و كره شمالي خاموش شد. نارنجكي كه فقط يك نارجك نبود؛ و ضمن تحت تاثير قرار دادن كليه ي مسايل ريز و درشت مملكتي، محروميت هايي براي فدراسيون فوتبال، جريمه ي نقدي و... يكي از مدافعين حضور بانوان در ورزشگاه ها را نيز با خود برد و گويي پرونده ي حضور بانوان را براي هميشه در قفسه بايگاني كرد.
بلي؛ بهزاد كتيرايي جاي خود را به"محمد محمدپور" داد.
پس از آن پاسخ در برابر طرح حضور بانوان در ورزشگاه ها،همان جمله ي معروف لنين بود.
"چه بايد كرد؟"
بله؛ اين جمله نيز ريشخندي به تمامي طرح هايي كه مسوولان طي سال هاي اخير دم از آن مي زدند بود كه نمونه ي اخير آن پروژه ي تحقيقي 11 ماهه اي بود كه قائم مقام رياست محترم سازمان به آن اشاره كرد
طرح حضور بانوان در ورزشگاهها براي مسوولان گويي حكم عبور از مانعي بلند را دارد كه نزديك شدن به آن بسيار سخت به نظر مي رسد.انگار كه مبنايي براي اعتماد به حضور زنان در ورزشگاه ها وجود نداد و هدف تمامي اين بازدارندگي هاي فعال چيزي جز "بي اعتمادي" نيست.
و حال در آستانه ي ديدار تيم هاي ملي فوتبال ايران-اردن، ذهن تمامي خانم هاي طرفدار فوتبال باز هم تا بزرگراه تهران -كرج ورودي مجموعه ورزشي آزادي به بن بستي بزرگ مواجه خواهد شد.
" ورود بانوان ممنوع"
"مرجان طباطبايي"
