مخالفان جمهوري اسلامي و نظام سياسي آينده ايران، بخش اول، سازمان مجاهدين خلق ايران، ف.م.سخن

سه چهار سال پيش در چت روم هائي که گويا به راه انداخته بود، ده دوازده نفري از ايرانيان دور هم جمع مي شدند و در مورد مسائل سياسي ايران با يکديگر گفتگو مي کردند. اين گروه کوچک، ترکيب جالبي بود از کساني که در کشورهاي مختلف زندگي مي کردند و هر يک عقيده سياسي خاصي داشتند. وجه مشترک همه اين افراد، مخالفت با نظام جمهوري اسلامي بود. در اين بحث هاي شبانه، آقاي دکتري از آلمان اخبار روز را جمع آوري مي کرد و براي جمع مي خواند. "کامبيز" که در يکي از کشور هاي اسکانديناوي زندگي مي کرد و پسر کتابخوان و با سوادي بود در موارد مختلف سياسي و اجتماعي اظهار نظر مي کرد و بحث هاي داغي به راه مي انداخت. "علي 23 "از هلند همه چيز را به شوخي مي گرفت و از کساني که در بحث در اقليت قرار داشتند هواداري مي کرد. خانم "دوست" که به چند زبان آشنا بود با منطق قوي وبيان شيوا، از تندي بحث ها و مجادلات لفظي مي کاست و صحبت ها را به کانال درست مي انداخت. "دکتر مولانا" که ُسنّي بود با خشم و عصبانيت از حقوق پايمال شده اهل سنّت در ايران سخن مي گفت و گاه دچار افراط مي شد و زبان به دشنام مي گشود. "موسي" که مرد مسني بود با طمانينه و آرام مسائل را تجزيه و تحليل مي کرد...

اين بحث ها و گفتگوها به روال عادي هر شب برگزار مي شد تا اينکه در يکي از شب ها اتفاق غيرمنتظره اي افتاد؛ فردي با نام مستعار "يار ِ جمهوري اسلامي" از ايران وارد چت روم شد و بدون اينکه فحش بدهد و بد و بيراه بگويد با لحني آرام و کلامي منطقي با حاضران در اتاق به گفتگو نشست. در ابتدا، جمع بر اين نظر بود که طرف اطلاعاتي و از عوامل جمهوري اسلامي است، و به قصد بر هم زدن صحبت ها به آنجا آمده است. اما به تدريج و با گذشت روزها، يار ِ جمهوري، پاي ثابت بحث ها شد و علي رغم ارتباط ضعيف و صدائي که قطع و وصل مي شد سعي مي کرد صحبت کند و نظر خود را در مورد وضعيت ايران و آنچه که در جمع مطرح مي شد بگويد. وقتي عوامل فحاش، تحت عناوين حزب الله و بسيج، وارد اتاق مي شدند و در روند صحبت ها اخلال مي کردند، جمع با تاکتيک هاي مختلف و با گذاشتن اسم رمزهاي مقطعي، از يک اتاق به اتاق ديگر مي رفت و به اين صورت با عوامل اخلال گر مبارزه مي کرد. يار ِ جمهوري اسلامي نيز با جمع همراه بود و سعي مي کرد به هر طريق جلوي عوامل اخلال گر را بگيرد. او نيز در اين تعقيب و گريزها، همراه با جمع از يک اتاق به اتاق ديگر مي رفت و با اشخاصي که خود را حزب اللهي و بسيجي مي ناميدند مبارزه مي کرد. اما صحبت هاي يار جمهوري اسلامي بسيار جالب و شنيدني بود. او مي گفت "مخالفت شما درست. چيزهائي هم که مي گوييد قبول. اما شما بگوئيد که به جاي نظام فعلي چه نظامي بايد سر کار بيايد؟ بگوئيد کار کدام گروه و دسته سياسي درست است؟ شخص يا گروهي را معرفي کنيد که ما بتوانيم زير علم آنها سينه بزنيم و به خاطر آرمان هايشان خودمان را به خطر بيندازيم؛ به زندان بيفتيم يا کشته شويم. شخص يا گروهي را معرفي کنيد که با مردم صادق باشند و گذشته روشني داشته باشند. اگر شما بتوانيد چنين شخص يا گروهي را معرفي کنيد و ثابت کنيد که افکار و اعمال آنها باعث سربلندي و بهروزي مردم خواهد شد، من از يار جمهوري اسلامي بودن انصراف مي دهم و مي شوم دشمن جمهوري اسلامي! اما تا تکليفم با آينده مشخص نشود حاضر نيستم از چاله در آيم و به چاه بيفتم!" (نقل به مضمون).

در سخنان او مايه طنزي نهفته بود. معلوم بود که به دنبال حقيقتي است. در آن جمع کوچک هر کسي سعي مي کرد متناسب با خواسته هاي خود تصويري از آينده ترسيم کند اما مشخص يود که هيچ کس به هيچ گروه و سازماني اطمينان و اعتماد و اعتقاد صد در صد ندارد. هاله اي از شک و ترديد در گفتگو ها به چشم مي خورد. همه مي خواستند که نظام حاکم تغيير کند اما هيچ کس نمي دانست که نظام جديد چگونه بايد باشد. همه از راي و نظر مردم و انتخابات آزاد و جمهوري واقعي سخن مي گفتند اما براي هيچ کس مشخص نبود که برنامه و نظرگاه هاي کدام سازمان و گروه مي تواند مردم را به اين اهداف برساند و به راستي تضمين کننده آزادي و رفاه مردم و آباداني کشور باشد. هر کس در آن جمع ازسازمان و گروهي نام مي برد، يار جمهوري، با استدلال و منطق، ضعف هاي اساسي شان را نشان مي داد و مدعي بود که در صورت تغيير نظام، و حاکميت آن گروه، چه مسائلي پيش روي مردم قرار خواهد گرفت. معلوم بود که يار جمهوري مارگزيده اي است که از ريسمان سياه و سفيد مي ترسد و ادعايش به "يار" بودن، به خاطر هراس از آينده اي نامعلوم است. همه در آن جمع کوچک که در واقع مدلي از جامعه روشنفکري ايران بود، مي دانستند که اين بناي قديمي و فروريخته را بايد در هم بکوبند، اما هيچ کس نمي دانست که بناي جديد بايد چگونه و به دست کدام معمار ساخته شود. يار جمهوري اسلامي به ديگران توصيه مي کرد پيش از برداشتن بيل و کلنگ، ابتدا تکليفشان را با آينده معلوم کنند...

سال 1357 آيت الله خميني به درستي تشخيص داده بود که کار ساختمان نظام آينده را بايد به دست افراد کاردان و با تجربه بسپارد، از همين رو مهندس بازرگان و يارانش را - که افرادي دلسوز و صادق بودند و درد ملت داشتند - به عنوان نخستين دولت انقلابي برگزيد. افسوس، هيجان وشتاب زدگي ملت و اطرافيان ِعامي آيت الله آن قدر زياد بود که تاب انساني معتدل و ميانه رو و باسواد چون مهندس را نياوردند و آيت الله را نيز متاسفانه با خود همراه کردند که پايان اين قصه تلخ و همراهي را همگي مي دانيم. ناگفته نماند که سوءاستفاده گراني که از هر سوي مملکت سر برآورده و تجزيه کشور را سرلوحه برنامه هاي خود قرار داده بودند دراين انتخاب بي تاثير نبودند.

قصد من از نوشتن اين مقاله بيان تاريخ نيست که اين قصه دردناک، مکرر در کتاب ها و نوشته ها آمده است. قصد من بيان تجربه اي است که امروز نيز متاسفانه شاهد آن هستيم. اين هيجان و شتاب زدگي اکنون نيز به چشم مي خورد. هر چند جواناني را مي بينم که در نوشته هايشان نهايت منطق و متانت هويداست اما هراس من از هيجان کوري است که هميشه با شروع تحولات اجتماعي همراه بوده است؛ از سالي که رضا شاه پهلوي تبعيد شد و روشنفکران گريبان خود را از دست ديکتاتور رها ديدند تا روزي که مصدق بر سر کار آمد و گروه ها و گروهک ها با خواسته هاي عجيب و غير قابل انجامشان به جان او افتادند... و شد آنچه که ديديد و خوانديد. جوانان ما بايد از امثال بهنود بخواهند تا به جاي پرداختن به جزئيات رويدادهاي آن سال ها، به شرح کلي اين ماجراها و خواست ها و نتايج تلخي که از طرح بي موقع آنها گرفته شد بپردازند.

اما باز گرديم به اکنون و واقعيت جامعه خود، و ببينيم چه کسان و چه گروه هائي قرار است معمار جامعه فرداي ما شوند. ما بايد با چشم باز به اطرافمان نگاه کنيم و ببينيم چه کسان و چه گروه هائي خود را آماده کرده اند تا سکان کشتي کشور را در درياي پرتلاطم جهان امروز به دست گيرند و ما را به سر منزل مقصود - که همانا پيشرفت و رفاه و آباداني - است برسانند.

آنچه من مي بينم متاسفانه تصويري تيره است که ما را نه تنها به مطلوب نخواهد رساند، بلکه به مانند گذشته باعث پشيماني مان از تغيير خواهد شد. چنان که چند سالي بعد از وقوع انقلاب پنجاه و هفت، اکثر مردم عادي، شاه را دعا و خود را به خاطر ندانم کاري و "انقلابشان" نفرين مي کردند.

نگذاريم چنين شود. نرسد روزي که نامه مان را به آيت الله خامنه اي پس بگيريم و بازگشت او را به قدرت و سياست آرزو کنيم. نرسد روزي که حسرت امروز را بخوريم. من اميدوارم که دولتمردان ما به تغيير آرام رضايت دهند که اگر چنين شود، بعيد نيست که روزي ملت خود، دوباره آنان را بر سر کار بياورد چنان که امروز در لهستان، کمونيست هاي سابق که تغيير نام و روش داده اند دوباره سکان مملکت شان را در دست گرفته اند. مي دانم برخي از جوانان و دلزدگان از حکومت اسلامي با خواندن اين سطور به من حمله خواهند آورد اما چه کنم که جز گفتن حقيقت نمي توانم. در سياست امروز ِ ايران اصل، اصل اعتماد است و من متاسفانه به هيچ يک از اين گروه ها اعتمادي ندارم.

در جامعه امروز ِ ما گروه هائي هستند که هر يک نمايندگي قشري از مردم را به عهده دارند. تعداد اين قشرها هر چند زياد است اما به معناي شمول و فراگيري نيست و چه بسا اکثريت قاطع ملت، تفکر و عمل هيچيک از اين گروه ها را قبول نداشته باشد و راه و روش آنها را درتضاد با خواست خود ببيند. اما اين گروه ها هر چه که هستند حي و حاضرند و آماده براي تصاحب قدرت. به طور خلاصه و پيش از هر تحليلي مي توانم اين نتيجه را بيان کنم که بر اساس سوابق و عملکردهاي چندين و چند ساله اين گروه ها، اکثر قريب به اتفاقشان بيش از آن که به فکر خواست اکثريت ملت باشند، به فکر تصاحب قدرت و پياده کردن تفکرات خود هستند. اينان کساني هستند که به مانند موج سواران، تخته هاي موج سواري شان را در کنار ساحل به دست گرفته اند و منتظرند موج قيام مردمي برخيزد و آنان خود را براي موج سواري به آب زنند.

تاريخ و تاريخچه اين گروه ها و نحوه عملشان براي قديمي ها و اهل سياست کاملا روشن است. هر يک از اينها به گونه اي در روند تغييرات اين کشور نقش داشته اند و از زمان پيش از انقلاب تا لحظه حاضر در صحنه سياست ايران حاضر بوده اند.

قصد من در اين وجيزه بيان تاريخ و تاريخچه نيست؛ تنها مي خواهم با ذکر نمونه هائي نکاتي را به ياد آورم که اکثر اين گروه ها با شيوه هاي مختلف مي خواهند آنها را در تاريکي نگه دارند و در صورت امکان به بوته فراموشي سپارند. اما خوشبختانه فاصله اين رويداد ها از ما چندان زياد نيست که آنها را فراموش کرده باشيم. خوشحالي اين گروه ها از دو جهت است: اول آنکه در جمهوري اسلامي حرفي از اينان زده نمي شود و هر تصويري از اينان که به تاريخ انقلاب مربوط است به شيوه هاي مختلف سانسور و حذف مي شود و مردم تدريجا فراموش مي کنند که اينان که بوده اند و چه کرده اند. اين سانسور و حذف، خيانتي است که جمهوري اسلامي در حق خودش مي کند؛ اشتباهي که شاه هم کرد. دوم از ميان رفتن اسناد مکتوب، مانند کتاب و روزنامه و بيانيه و اعلاميه به دست خود مردم است که در سالهاي شومي که امکان بازرسي خانه ها بود، هر کس به نوعي هر کتاب و روزنامه و کاغذ پاره اي که داشت از ميان برد و خود را از شر دردسر هاي آتي نجات داد. اما هنوز هستند کساني که تمام آن دوران را در حافظه خود ثبت کرده اند و در روزگاري لابد اسناد و مدارک و کتاب ها و روزنامه ها نيز از پشت درهاي بسته خزانه کتابخانه هاي دولتي و شخصي بيرون خواهد آمد.

من از ميان گروه هاي مختلفي که در عرصه سياست ايران به نوعي فعال هستند، دو گروه مجاهدين و حزب توده را براي بررسي برگزيده ام که سعي مي کنم طي دو سه مقالهء به هم پيوسته، مواردي از کارهائي که اين دو گروه انجام داده اند بيان کنم، و نشان دهم که چرا نمي توان به هيچ يک از اين گروه ها و گروه هاي مشابه شان به طور صد در صد اعتماد کرد.

متاسفانه هيچ يک از گروه هاي سياسي به طور شفاف و با صداقت با مردم برخورد نمي کنند. لازمه شفافيت، بيان حقايق و روند تغييرات و خط مشي هاي سياسي و انتقاد از نقاط ضعف و بيان نقاط قوت است. هرگاه چنين شفافيتي وجود نداشته باشد، يقينا قصد فريب مردم در کار است. من قصد ندارم در طي اين مقالات تاريخ اينها را بيان کنم که شايد خود بتواند موضوع مقالات ديگري باشد، اما سعي مي کنم به نکاتي اشاره کنم که براي جوانان ما مفيد باشد.

مجاهدين را از آن رو انتخاب کرده ام که بيشترين ميل را براي کسب قدرت و گرفتن انتقام از حکومت فعلي دارد، و حزب توده را نيز از آن رو که يکي از قديمي ترين احزاب سياسي ايران است و هر چند امروز از آن چيز زيادي باقي نمانده اما در گذشته از نظر تاثير بر دانش اجتماعي، و نيز روشنفکران و هنرمندان ِ پيشرو در نوع خود يگانه بوده است...

**************************

زمستان پنجاه و هفت روز ورود امام. تعداد زيادي از فعالان سياسي در فرودگاه مهرآباد تهران منتظر فرود هواپيماي ار فرانس حامل امام بودند. در ميان اين گروه، مسعود رجوي و موسي خياباني، در انتظار ديدار امام لحظه شماري مي کردند…

بخش عمده عمليات حفاظت از امام توسط اعضاي تازه از بند رسته مجاهدين سازمان دهي شد. اين افتخاري بود که در آن زمان سعي مي کردند به انحا مختلف آن را يادآوري کنند. بازگوئي مواردي از اين قبيل، باعث کسب محبوبيت در ميان اکثريت مردمي مي شد که حاضر بودند جان خود را فداي امام شان کنند.

چند ماه بعد، امام در بيمارستان بستري شد. آن زمان حلقه هاي حفاظتي هنوز تنگ نبود. گروهي قصد ترور امام را داشتند. به ناگاه در نشريه مجاهد که ارگان سازمان مجاهدين بود و نشريه مردم که ارگان حزب توده ايران بود، خبري منتشر شد؛ کشف سوءقصد به جان امام! مجاهدين به خاطر همين رويداد، ويژه نامه اي منتشر کردند. هر يک از اين دو گروه مدعي کشف اين ترور بود. مجاهدين و حزب توده بر سر اينکه کدامشان اين ترور را کشف کرده به مجادله قلمي پرداختند...

عين همين جريان موقع کشف کودتاي نوژه رخ داد. اين بار حزب توده و رفيق کيانوري افتخار کشف اين کودتا را به تنهائي به خود اختصاص دادند…

اشغال سفارت آمريکا درتهران. گروه هائي از نوجوانان و جوانان طرفدار مجاهدين در زيرزمين ساختمان ستاد مرکزي مجاهدين، که در همان حد و حوالي بود سازمان دهي و به طرف سفارت اعزام شدند. اين شايعه بر سر زبان ها افتاد که مجاهدين سفارت آمريکا را اشغال کرده اند و يا حداقل اعضا آنها در ميان دانشجويان پيرو خط امام حضور دارند. مجاهدين اين افتخار بزرگ را براي خود مي خواستند. دانشجويان پيرو خط امام يکي دو نفري را که مشکوک به وابستگي با مجاهدين بودند از سفارت بيرون کردند…

سرود ِمرگ ِآمريکا. مجاهدين براي تهييج و تحريک جوانان سرودهاي مختلفي را توسط گروه هاي موسيقي اجرا و ضبط کردند. يکي از اين سرودها سرود مرگ آمريکا بود. از بزرگترين افتخارات مجاهدين يکي هم آن بود که وابستگان نظامي آمريکا را در زمان شاه ترور کرده اند...

شروع جنگ ايران و عراق. مجاهدين خلق پا به پاي خلق قهرمان به جبهه هاي جنگ شتافتند. چندي بعد مدعي شدند که انحصار گران نمي گذارند که مجاهدين در جبهه ها بجنگند. انحصار گراني که مجاهدين با نفرت از آنها ياد مي کردند، حزب جمهوري اسلامي و شخص آيت الله بهشتي بودند. دشمني مجاهدين به ظاهر با نظام و امام نبود؛ با حزب جمهوري اسلامي و شخص دکتر بهشتي و چماقداران اين حزب بود. به هر حال مجاهدين بار ها و بارها از دولت و حکومت و امام خواستند تا به آنها اجازه داده شود که در جبهه ها حضور داشته باشند و به جنگ با صداميان متجاوز بپردازند. در کنار اين درخواست ها و به صورت کاملا مخفي، اسلحه و مهمات از ميدان هاي جنگ خارج مي کردند…

سخنراني مسعود رجوي در استاديوم امجديه. رجوي در ميان جمع بزرگي از هواداران مجاهدين سخنراني کرد. در بيرون استاديوم باران سنگ بود که از جانب راه پيمايان حزب اللهي بر سر مجاهدين مي باريد. چند بار هم ديوار امجديه با مسلسل به رگبار بسته شد. در اين سخنراني رجوي همچنان از امام مي گفت... در طي همين سخنراني ها در گوشه و کنار کشور، اعضاي مخفي سازمان مشغول حمل ونقل سلاح و جاسازي آنها بودند...

طرفداران جوان مجاهدين همچنان در زير زمين ستاد مرکزي و ستاد هاي ديگر در سطح شهر تهران به صورت کاملا نظامي ولي بدون اسلحه سازمان دهي مي شدند. وظيفه اينان در گير شدن با عوامل ارتجاع بود. در اين درگيري ها يکي دو نفر از جمله يک کارگر کشته شدند و چشم يکي دو نفر در آمد و چندين نفر به شدت زخمي شدند. امام هنوز امام بود و حملات فقط متوجه حزب جمهوري اسلامي و شخص آيت الله بهشتي. اشخاصي مانند فخرالدين حجازي جوانان حزب الله را عليه مجاهدين تحريک مي کردند و مجاهدين با گروه هاي سازمان يافته خودشان پاسخ حملات فيزيکي حزب الله را مي دادند…

چند روز قبل از خرداد شصت بيانيه مجاهدين و درخواست ايشان از امام که اجازه دهند تا فرزندان مجاهدشان به حضور پدر روحاني برسند و با ايشان ديدار کنند. پاسخ امام اما تعجب آور بود. گفت که من هم مي خواهم شما را ملاقات کنم اما چه کنم که مي دانم شما در حال جمع آوري اسلحه براي حمله هستيد. اسلحه تان را کنار بگذاريد تا من خودم به ديدارتان بيايم. مجاهدين اين سخن را نقطه پايان برخورد مسالمت آميز و آغاز مبارزه قهرآميز تلقي کردند. اطلاعات امام درست بود. مجاهدين کاملا آماده حمله بودند…

آغاز حمله قهر آميز. درگير کردن هواداران بي خبر از همه جا، با عوامل حکومت در خيابان ها. دستگيري عده ي زيادي دختر و پسر بي گناه ِ بي اطلاع، که به دستور رهبران مجاهدين و بدون آگاهي از برنامه بعدي آنها، براي راهپيمائي بدون سلاح به خيابان ها آمده بودند. رهبران مجاهدين با اطلاع کامل از اينکه چنين برخوردهائي پيش خواهد آمد به منظور جلب نظر مردم و مظلوم نمائي، جوانان بي خبر را به خيابان ها کشيدند. برخورد شديد نيروهاي امنيتي با اين راهپيمايان و دستگيري عده زيادي از آنان که بعدا به جوخه هاي اعدام سپرده شدند...

فرار دکتر بني صدر با رجوي، طي عمليات محير العقول هوائي. انفجار ساختمان هاي حزب جمهوري اسلامي و نخست وزيري توسط عوامل نفوذي کلاهي و کشميري. کشتن افراد عادي از ميوه فروش و بقال گرفته تا سياستمدار و نظامي. کار به جائي رسيده بود که مجاهدين موتور سوار به طرف کساني که ريش داشتند شليک مي کردند. فرار رهبران مجاهدين به جز موسي و اشرف به خارج از کشور. پوشش و استتار اين دو و اسکان در خانه اي در شمال شهر و استفاده از اتومبيلي به شکل اتومبيل ديپلمات ها. سيستم امنيتي جمهوري اسلامي نيز بيکار ننشسته بود و با کشف مکان اختفاي اين دو طي يک درگيري شديد کساني را که در آن مکان مخفي شده بودند از ميان برد...

واکنش متقابل حکومت و کشتار جوانان و نوجوانان دستگير شده در پاي ديوار ها و خيابان ها...

برگشتن ورق دشمني با صدام متجاوز و تبديل يک شبه صدام از دشمن به دوست! مجاهدين به خيال خود با اين اتحاد تاکتيکي که قرار بود مثلا چيزي شبيه به اتحاد لنين با آلمان ها در دوران پيش از انقلاب اکتبر باشد قصد داشتند حکومت ايران را از بين ببرند غافل از اين که با اين خيانت آشکار، چهره خود را براي هميشه به تباهي کشيدند. نقطه اوج اين تباهي، هديه ماکت موشک زمين به زمين توسط مسعود رجوي به صدام هنگام موشک باران شهرهاي ايران و کشتار مردم بي دفاع ايران بود. پايان اتحاد استراتژيک با دکتر بني صدر و طلاق دادن دختر ايشان...

تشکيل پايگاه هاي نظامي در داخل خاک عراق. جمع کردن جوانان ايراني از اروپا و آمريکا واستقرار آنها در اين پايگاه ها که قرار بود در اصل براي مدتي کوتاه باشد اما ابدي مي شد. نکته اي که بايد جوانان ما به خوبي به آن توجه داشته باشند اين است که در اين دوره، مجاهدين به مانند اکثريت قريب به اتفاق گروه هاي سياسي ايراني، خود را آماده براي سياست موج سواري به طرف ايران مي کردند. ارتش رهائي بخش در اصل براي رهائي ايران به وجود نيامده بود. مجاهدين نيز به مانند ساير گروه ها در خارج از کشور، با آگاهي از ناگزير بودن قيام مردم ايران، منتظر زماني بودند که مردم به هر دليلي در ايران به پا خيزند و در صدد بر انداختن حکومت بر آيند، آن وقت آقايان با ارتش ظفرنمون خود، به طرف ايران حرکت کنند و حکومت را که به دست مردم – و نه خود مجاهدين – سرنگون شده است به دست گيرند و با ارتش تا بن دندان مسلح، ساير گروه هاي مبارزي را که سهمي از قدرت مي خواهند تار و مار کنند. مجاهدين ِ دوره سوم بر اساس تجربه اي که از انقلاب سال پنجاه و هفت داشتند، چنين روشي را در صدر برنامه هاي خود قرار داده بودند. سوال ديگري که جوانان مي توانند پيش خود مطرح کنند اين است که چرا اعضاي گروه هاي کوچک ديگر، بدون کمترين فعاليتي در ايران، در خارج از کشور به کار و زندگي عادي شان مشغولند و فقط ورق پاره اي را از يک تا چهار صفحه بدون هيچ محتوائي و فقط با دادن شعارهاي ضد حکومتي منتشر مي کنند و بدين طريق فقط حضورشان را نشان مي دهند؟ آيا غير از اين است که قصد دارند در فرداي سرنگوني حکومت به اسم مبارزان جان بر کف به ايران برگردند و سهمشان را از قدرت مطالبه کنند؟...

پذيرش قرار داد 598 توسط ايران. حمله ارتش عراق براي تصرف بخشي از خاک ايران. عدم واکنش سربازاني که با پذيرش قطعنامه دليلي براي مقاومت و احيانا کشته شدن نمي ديدند. آغاز حمله مجاهدين که خود آن را فروغ جاويدان ناميدند و حکومت ايران نام عمليات مرصاد بر آن نهاد. کم سوادترين استراتژيست هاي نظامي نيز مي توانستند پيش بيني کنند که نيروهاي نظامي ايران، سربازان کم تعداد ارتش رهائي بخش را به داخل خاک ايران خواهند کشيد و در نقطه اي مناسب راه را از دو طرف بر آنان خواهند بست و نيست و نابودشان خواهند کرد. پس علت اين کار چه بود؟ رهبري مجاهدين، در راس ارتش خود کساني را به کشتارگاه فرستاد که با آنها مسئله داشت! اگر خلق به ارتش رهائي بخش نمي پيوست، حداقل اينان از ميان مي رفتند و رهبري از شرشان راحت مي شد. دولت عراق هم براي کم کردن قدرت مجاهدين، آنان را به اميد داشتن پشتيباني از طرف ارتش عراق، به قتلگاه فرستاد و خود پا پس کشيد...

دستگير کردن و به زندان انداختن افراد مسئله دار در پايگاه ها و رها کردن آن ها در وسط بيابان خشک و بي آب و علف...

تعيين رئيس جمهور منتخب بدون حضور مردم! مرحله تکامل انقلاب مهوع ايدئولوژيک و تصاحب زن همرزم و بر هم زدن خانواده ها و جدا کردن فرزندان از مادرانشان به نام مبارزه با استبداد و ارتجاع...

دستگيري خانم قاجار به همراه عده اي از همراهان و خودسوزي هواداران جان به لب رسيدهء شستشوي مغزي شده در اعتراض به اين دستگيري ها، و خراب کردن چهره ايرانيان در انظار بين المللي...

تمام اين نکات و نکات مشابهي که براي کوتاه کردن مطلب از اشاره به آنها صرفنظر مي کنم حاکي از عدم صداقت سازمان مجاهدين خلق ايران و بازيچه قرار دادن مردم و حتي هواداران خود است. اين سازمان قادر است به آساني براي پيشبرد اهداف خود، مردم و حتي اعضا و هوادارانش را به کام مرگ بفرستد و خود از موقعيت هاي بدست آمده بهره برداري سياسي کند. آيا در سالهاي اخير ديده يا شنيده شده که مجاهدين زماني آن طور براي امام سينه چاک مي کردند، آن طور عليه آمريکا شعار مي دادند، و آن طور بر ضد صدام مي جنگيدند؟ آيا مسکوت گذاشتن اين نکات به قصد فريب مردم و هوادارانشان نيست؟

گروه هاي ديگر سياسي ما نيز، از راست ِراست تا چپ ِچپ متاسفانه چنين خطي را دنبال مي کنند. افراد آگاه بايد از اين گروه ها بخواهند تاريخ گذشته شان را به طور کامل و شفاف و نه دستچين شده و گزينشي در معرض قضاوت مردم قرار دهند. هواداران مجاهدين بايد از رهبرانشان بخواهند تمام شماره هاي نشريات گذشته را از ابتدا تا انتها روي سايت اينترنتي قرار دهند تا مردم بدانند با چه کساني طرف هستند. بايد نام افراد معترضي را که به زندان اشرف و غيره انداختند با ذکر دليل و نحوه محاکمه و تعيين مجازات به اطلاع خلقي که دائم دم از آن مي زنند برسانند.

اين عدم شفافيت و فرصت طلبي و مايه گذاشتن از جان و مال ملت، متاسفانه در ساير گروه هاي سياسي نيز وجود دارد. با مطالعه دقيق تاريخ اين گروه ها بايد فرصت سوء استفاده آنان را در فردائي که بايد متعلق به آحاد ملت ايران باشد گرفت. مبادا بلائي را که به آن دچاريم از نو تجربه کنيم.

در مقاله بعدي گوشه هائي از فعاليت هاي حزب توده ايران را مورد بررسي قرار خواهم داد.

آلمان، اکتبر 2003