گفتگوي روزنامه ايتاليايي "ايل رفرميستا" با هنگامه شهيدي و مهرانگيز کار

هنگامه شهيدي: "تا زماني كه راي من فاقد ارزش باشد پاي صندوق راي نخواهم رفت"، مهرانگيز کار: "چاره كار، برگزاري يك همه پرسي از سوي سازمان ملل براي تعيين نوع حكومت در ايران است."

تبليغات خبرنامه گويا	advertisement@gooya.com

روزنامه ايتاليايي «ايل رفرميستا» در گزارشي با عنوان «دو زن اصلاح طلب، تحقق مردم سالاري در ايران ممكن است» مصاحبه اي با «هنگامه شهيدي» روزنامه نگار و «مهرانگيز كار» حقوقدان را چاپ كرده است.
در اين مطلب اين روزنامه به قلم «كارن ديويد خانيان» آمده است، «كار» حقوقدان زبده امور قضايي و «شهيدي» روزنامه نگار اصلاح طلب، در نشستي با موضوع «نقش زنان و اخبار براي ايجاد دموكراسي در ايران» كه در رم برگزار شد حضور داشتند.
ايل رفرميستا مي افزايد، اين دو تاكيد كردند نهال مردم سالاري را در جايي مي توان كاشت كه در آن اثري از عزت، فراست و ميل به آزادي وجود داشته باشد.
به اعتقاد آنان، جامعه ايران براي پذيرش مردم سالاري آمادگي دارد ولي در مناطق وسيعي از جهان، امكان استقرار مردم سالاري به دلايل فرهنگي، اجتماعي و افتصادي وجود ندارد. «شهيدي» مي گويد، همه اقشار جامعه ايران براي دموكراسي آماده اند و اگر ابهام هاي قرائت هاي ديني نبود، مردمسالاري پيش از اين در كشور مستقر مي شد.
«شهيدي» كه در كنار اصلاح طلبان قرار دارد مي گويد تا زماني كه راي او فاقد ارزش باشد پاي صندوق هاي راي نخواهد رفت و ديگر دوره حرف و شعار تمام شده است.
به گفته وي، در ايران، قاعده حاكميت اراده اكثريت، وارونه شده و بنابراين ديگر راي نمي دهد. او مي گويد وقتي كه مي بينم راي من بي اهميت است عصباني مي شوم.
«شهيدي» بدبين است و پيش بيني مي كند در 18 ماه آينده ايران به وضعيت دوره پيش از خاتمي باز گردد.

«كار» كه همسر 70 ساله بيمار وي از دو سال پيش به اتهام مفسد فيالارض بودن در ايران زنداني است مي گويد، مردم با گرايش هاي مختلف سياسي به مبارزه عليه رژيم شاه پرداختند زيرا خواهان مشاركت در فرايند تصميم گيري سياسي بودند.
گروهي در صدد اسلامي كردن بودند اما اكثريت صرفاً قصد حضور در صحنه سياسي را داشتند. در 25 سال گذشته قربانيان زيادي بين معترضين وجود داشته است. اين مردم دموكراسي را مي فهمند و آن را نيز مي خواهند اما فاقد تجربه هستند. ولي هيچ كس حق ندارد بگويد چون ما تجربه نداريم در ديكتاتوري مذهبي وسياسي زندگي كنيم.
ايل رفرميستا مي نويسد، به اعتقاد وي، مشكل ايران در اين است كه دولت، از جناح محافظه كار تندرو پيروي مي كند و اين دولت نشان داده قادر به برآورده كردن نيازهاي مردم نيست.
به عقيده «كار» شايد راي دهندگان ايراني بالاخره براي اينكه بدانند واقعاً با چه افرادي رو به رو هستند از رفتن پاي صندوق هاي راي خودداري كنند.
وي مي گويد، ما لائيك ها فكر نمي كرديم خاتمي يك قهرمان است و در دادن راي نيز اشتباه نكرديم. ما در ارزيابي قدرت تندروها مرتكب خطا شديم و آنان را دست كم گرفتيم. آناني كه آشكارا مي گويند در اسلام افكار عمومي وجود ندارد.
به عقيده اين حقوق دان، چاره كار، برگزاري يك همه پرسي از سوي سازمان ملل براي تعيين نوع حكومت در ايران است.
وي با مباحث اخير در مورد بازبيني قرائت هاي ديني موافق است اما در همين حال مي گويد، «اين نوع بحث ها به ده ها سال زمان نياز دارد. مردم ايران، جوان و تحصيل كرده اند و درست نيست كه چنين مدتي طولاني را منتظر بمانند تا آقايان فقها با يكديگر توافق كنند. بايد پيش از انفجار اقدامي انجام داد».
به اعتقاد «كار»، ايراني ها دريافته اند از طريق حكومت مذهبي نمي توانند به خواسته هاي خود برسند ولي «اين به معناي مخالفت با اسلام نيست. مردم نمي خواهند نظام، ضامن آبروي آنان باشد و رفتار زنان و دختران را كنترل كند. آنان دخالت نظام در امور شخصي و خصوصي خود را نمي خواهند. اين نشانه تغيير مهمي است كه پايه و اساس تحولات آينده قرار خواهد گرفت.
وي مي گويد كه ايرانيان با احتياط عمل مي كنند چون مي دانند با رژيمي مواجه هستند كه از توانايي بالايي براي سركوب برخوردار است و از سوي ديگر، پيش از اين نيز بهاي گزافي پرداخته اند.
«كار» از اروپايي ها مي خواهد به درخواست هاي خود براي رعايت حقوق بشر در ايران تداوم بخشند و مي افزايد، «امروز تحت اين فشار 10 زنداني سياسي را آزاد مي كنند ولي فردا كه چراغ ها خاموش شد، صد نفر را دستگير مي كنند» و در همين حال اعتراف مي كند اروپا بايد به فكر منافع افتصادي خود نيز باشد.
در رابطه با حجاب، «كار» مانند آناني كه مي توانند انتخاب كنند، حجاب ندارد اما «شهيدي» كه محجبه است مي گويد، حجاب، آخرين مشكل زنان ايراني است. آنان مي دانند تا هنگامي كه صفت اسلامي بر كشور اطلاق مي شود امكان برداشتن حجاب وجود ندارد، بنابر اين، در فكر مسائل مهم تري مانند مشاركت در تصميم گيري هاي سياسي هستند.
ايل رفرميستا در پايان گزارش خود به نقل از «شهيدي» مي نويسد، «از زنان، مانند عروسك هاي ويتريني استفاده مي شود تا حكومت بتواند از اين موضوع كه به آنان ارزش مي دهد بر خود ببالد اما واقعيت اين است كه زنان ايراني از آمادگي بالايي حتي براي در اختيار گرفتن سمت رياست جمهوري برخوردارند.»