بسوی انقلاب ... گام دوم، فرهاد عرفاني

ازجملهء مصائب بزرگی که دیکتاتورها بر مردم تحمیل می کنند، یکی هم این است که ارتباط نسل ها را در زمینه تجارب تاریخی قطع می کنند. قطع ارتباط نسل ها و تهی کردن نسل پرورش یافته در دیکتاتوری ، از پشتوانه تاریخی خود، عوارض خطرناکی را در پی دارد که یکی از انها، تکرار تجارب گذشتگان در شکلی جدید است. هم از اینروست که همواره نسل ها می ایند و تلاش می کنند و رنج می برند، و جز شکست ، محصولی بر نمی چینند!
مصداق انچه امد، همین نسلی ست که اکنون، شصت درصد از ترکیب سنی جمعیت ایران را تشکیل می دهد. نسلی که از گذشته خود، جز انبانی از دروغ و تقلب و جعل، بر پشت ندارد ، افسرده و نا امید است، د ردنیای اوهام و تخیلات رمانتیک به سر می برد. از واقعیات جهان پیرامون ، هیچ نمی داند. نه گذشته را می شناسد، نه از چشم انداز چیزی می داند، مسخ شده است. ایدئولوژی ندارد. ارمان ندارد. قهرمان ندارد! اسطوره هایش را شکسته اند، تا الگو را از او بگیرند، اینچنین است که، خر رنگ کن ها، برای ایشان ، یک روزه ، قهرمان می شوند و روز دیگر ، حیرت زده، در برابرشان فرو می ریزند و جز ناکامی ، میراثی به یادگار نمی گذارند. جمهوری اسلامی ، غرور و عزت نفس را در این نسل کشته است. انها را تحقیر کرده است. ریاکارشان کرده است و در دنیای اوهام رهایشان ساخته است...
بیست و پنج سال است که کثیف ترین نظام سیاسی تاریخ ایران، با تزریق افیون دین و خرافه، توان خردورزی صحیح و حرکت بر مبنای هدف را، از این نسل گرفته است. اینک ، این نسلِ پریشان و د رحال غرق شدن، دست به هر دستاویزی می یازد، بلکه خویش را از گرداب نابودی برهاند! اما...
و اما (( این )) یک روی سکه بود! ملت ایران، با تجربه ترین ملت دنیا در مقابله با استبداد است! چرا که تمامی تاریخش ، یکسره، همین تقابل برای ادامهء بقاء بوده است. این تجارب، اکنون جزئی از ضمیر تاریخی مردم ماست. در ادبیات، شعر و هنر، و همهء زوایای فرهنگی ما ریشه دارد. ملت ما، از همان زمان که مسلمانان ، اسیابهای مازندران را با خون جوانان ایرانی به چرخش واداشتند، و از همانزمان که سرداران مغول ، یک و نیم میلیون نیشابوری را قتل عام کردند و حتی به گربه های شهر هم رحم نکردند، اموخت که حتی اگر یک نفر زنده بماند، قادر است این درخت تناور زخم خورده را، جوانه باشد! چه رسد به امروز که، چه د رداخل و چه د رخارج از ایران، انبوهی از انسانهای فرهیخته حضور دارند، که به مدد همت ایشان، همین نسل تحقیر شده، عزت خود را باز خواهد یافت و پایه های ایران نوین، ازاد و اباد را پی خواهد ریخت.
و اما در این گفتار، مخاطب من، رهبران اپوزیسیون و گروههای سیاسی ایرانی ، د رداخل و خارج از کشورند.
سروران من ! شما ( به دلایل مختلف که جای ذکر ان اینجا نیست) با توجه به شرائط موجود، تنها می توانید هدایت نظری انقلاب نوین ایران را بر عهده داشته باشید و برای به انجام رساندن این وظیفهء مهم ، در گام اول، راهی جز اتحاد عمل ، در پیش روی ندارید. می دانم که شما هر کدام تفکر و ارمان مستقل خود را دارید. می دانم که هر کدام استراتژی خاصی را دنبال می کنید، که تاکتیک هایتان را، با توجه به ان استراتژی، تنظیم می کنید. می دانم که چهارچوبهای تشکیلاتی برایتان مهم است ( و بواقع هم اهمیت دارد ). می دانم که در گذشته با هم مشکلاتی داشته اید و ممکن است انتقادات سختی نسبت به یکدیگر داشته باشید. می دانم که خاستگاه و خواستگاه طبقاتی هر کدام از شما با هم تفاوت دارد و ای بسا در تضاد است و چه بسا حاضر باشید بخاطر ان، به نبرد تا پای جان! با یکدیگر بپردازید ( که اینهم طبیعی ست ! )، اما... من فکر می کنم، همهء انها که به اصل حاکمیت مردم بر سرنوشت خویش اعتقاد دارند ، امروز در برابر رژیمی قرار دارند که به هیچ اصلی اعتقاد ندارد. بر این اساس حکم عقل و منطق است که بر اساس برنامهء مدون خود برای اینده ء ایران ( که د رازادی ، مورد قضاوت مردم قرار خواهد گرفت )، و حفظ هویت مستقل خود، در یک پیمان تاکتیکی ، اتحاد رهبری جنبش مردم ایران، برای سرنگونی رژیم اسلامی را، پی ریزی کنید!
چنین اتحادی ، فقط و فقط، با نشست مستقیم و رو در رویِ رهبران اپوزیسیون ، بدون هیچ پیش شرطی، میسر و ممکن است . این کار، سرانجام صورت خواهد پذیرفت، اما در شاء ن ملت بزرگ ایران نیست که در سایهء بیگانه ( مانند انچه بر عراق و افغانستان گذشت ) این امر مهم، صورت پذیرد.
بدون ایجاد چنین رهبری ای، نه هدایت نظری نسل نوین ایران ممکن است، و نه انقلابی که در راه است، به سرانجام موافق با منافع مردم ایران ، منجر خواهد شد. تجربهء تحریم انتخابات مجلس هفتم حکومت اسلامی ، نشان داد که حتی یک اتحاد عمل کوچک ، د ر یک مقطع خاص، و بر سر یک تاکتیک مشخص، چه نتایج و دستاوردهای بزرگی می تواند داشته باشد. گام دوم به سوی انقلاب ، ایجاد رهبری واحد ( با حفظ استقلال گروههای اپوزیسیون ) است! تردید نکنیم ! مردد نباشیم ! و در این پیکار بزرگ ، متحد باشیم !
فرهاد عرفانی
8/12/1382