فرانکشتاین های جنگ و جعبه پاندور اتمی ایران، سین. ابراهیمی

اصرار نفرمایید ! " بمب اتمی" میل ندارم !
ebrahimisin@yahoo.fr

خیلی بعید نیست، بعضی از آن هایی که جوانان معصوم این کشور را هزار،هزار ، به میدان های مین گذاری شده جنگ فرستادند، و خود به جاه و مقام رسیدند ، اکنون به فرانکشتاین های جنگ تبدیل شده و در جستجوی جعبه پاندور اتمی باشند؛ ولی نمی توان پنهان کرد اگر نگوییم ماجراجویی ، نابخردی حکومت در سیاست اتمی هویداست ؛ یعنی همه ظواهر سیاسی حکومت شباهت به ژست های کسی دارد که می توان "بمبرمن" سیاسی نام داد. ولی چرا ؟

زمانی که سلامتی سیاست انرژی اتمی ایران مورد تردید جامعه جهانی قرار گرفت ،مردم آگاه ایران ، آزادیخواهان ،روشنفکران و احزاب و سازمان های سیاسی ترقیخواه ،که عموما از فعالیت های علنی آنان عملا جلوگیری می شود و خود هزاران مشکل با حکومت دارند چه در دا خل ایران و چه در خارج از سرخیرخواهی ، به حکومت توصیه اکید کردند با امضای پروتکل الحاقی که در آن اجازه بازرسی های سرزده و عمیق تر داده می شود ، از رو در رویی ایران جهان اجتناب کند ، اصلاح طلب ها در مجلس و در دولت به طور قاطع به میدان آمدند، و اقتدارگرایان تمامیت طلب که سودای تصرف همه قدرت را در سر داشتند ،علیرغم میل باطنی با استدلال وتوصیه رفسنجانی؛ که امضای آن تا پایان مراحل قانونی امضا ممکن است بیش از یک سال طول بکشد یعنی مثلا مجلس تصویب ، شورای نگهبان رد و به مجمع تشخیص مصلحت احاله می شود ، عقب نشینی کردند و بالاخره این پروتکل الحاقی در ماه آذر امضا شد و هنوز کسی پیدا نشده است آن را از دفتر حسن روحانی به مجلس شورای اسلامی برساند.
این که در عرض چهار روز نمایندگان این راست تمامیت خواه ، به ویژه بخش " هرچه باداباد طلبان" به چه سرگیجی تئوریک و سیاسی رسیدند ؛ خود از نظر جامعه شناسی سیاسی ایران یک موضوع قابل بررسی است .

در ماههای دی و بهمن بازرسان آژانس بین المللی انرژی اتمی از تاسیسات مورد نظر در ایران بازرسی گسترده ای کردند و محمد البرادعی نتیجه آن را به شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی گزارش کرده است ؛ پس از چند روز بررسی ، این شورا با تشکر از همکاریهای ایران نظر داد، ایران گزارش دقیقی از فعالیت های خود را نداده است و ابزار مشترکی که در درتاسیسات ایران و لیبی یافته شده است ، نشانی های دقیق عبدالقادر پدر بمب اتمی پاکستان را دارد . که ایران آن را از اختراعات سربازان گمنام !! معرفی کرده است. و این شورا با ذکر چند مورد دیگر، خواستار بازرسی های عمیق دیگر شده است و از محمد البرادعی گزارش دیگری در ماه خرداد سال آینده خواسته شده است . در نتیجه تهدید رهبران راست اقتدارگر و حسن روحانی و امام جمعه ابرقو یا رفسنجان که پرونده ایران باید در شورای حکام بسته شود به جایی نرسید.

آیا حکومت جمهوری اسلامی مخفیانه در حال ساختن بمب اتمی است و یا در جستجوی زمینه استفاده های صلح آمیز از انرژی اتمی است ؟ ما هم ، شاید مثل شما ،از شمار میلیون ها ساکنین این دهکده جهانی حساب می شویم ، که قادر نیستند به این پرسش ساده ، نه تنها در باره ایران ، بلکه در مورد هیچ کشور دیگر ی هم ، پاسخ دهند. به همین جهت به خردجمعی جهان اعتماد می کنیم ؛ و از سازمانهای بین المللی می خواهیم که مواظب همه باشند تا هرگونه استفاده از انرژی اتمی دقیقا کنترل شده ، و از تبدیل به ابزار تسلیحاتی کشتار جمعی جلوگیری شود ؛ این خواست ما درمورد همه کشور های جهان صادق است.
اما حقیقتا از چند روزپیش که همه اخبار و گزارش های منتشر شده در نشریات فارسی و چند زبان دیگر را در این مورد پی گیری می کردم ، کودکانه به خودگفتم ، خدا را شکر که آقای البرادعی فارسی نمی داند،اگر گزارش ها و مصاحبه های منتشر شده در روزنامه جمهوری اسلامی ، خبرگزاری مهر وابسته به اقتدارگرا یان و یا نشریات وابسته به تکنوکراتهای نظامی را می خواند ، که برای سربازان بانام و بی نام آرزوی موفقیت می کند، پرونده موسی صدر را دوباره رو آورده اند ، تا از همکاری های سرهنگ قذافی با آژانس بین المللی انرژی اتمی انتقام بگیرند، ویا سایت رضایی فرمانده سابق سپاه پاسداران را می دید ،که می نویسد اگر پروتکل الحاقی را امضاء نمی کردیم و پرونده ایران در ماه نوامبر به شورای امنیت فرستاده می شد بهتر بود و حداقل یک سال وقت داشتیم ، تا به مرحله بازرسی های امروز می رسیدیم ، البرادعی می گفت ،همین روز ها بمب را خواهند داشت.
نگارنده ، ضمن این که خیلی بعید نمی داند ، بعضی از سرداران بی افتخار و رهبران فکری آنان ، که جوانان معصوم این کشور را ، هزار،هزار بر میدان های مین گذاری شده جنگ فرستادند ، و خود به جاه و مقام رسیدند و اکنون به فرانکشتاین های جنگ تبدیل شده و در جستجوی جعبه ی پاندور اتمی باشند ، ولی نمی توان پنهان کرد در هر صورت، تمام شواهد نشانه های سیاسی ، ا گرنگوییم از ماجراجویی ، باید بگوییم نابخردی در سیاست اتمی حاکمیت ، حکایت می کند. یعنی همه ظواهر سیاسی حکومت شباهت به ژست ها و ادا واطواری دارد ، که می توان "بمبرمن " سیاسی نام
داد ؛ که نه در عرصه خیالی بازی های ویدئویی و نه در میدان واقعی جنگ ، بلکه در چالش های سیاسی ، از بمب می خواهند بهره داری می کنند. ولی چرا ؟

احمد جنتی رییس شورای نگهبان ، در اولین نماز جمعه بعد از انتخابات ، نتوانست خشم خود را از عدم استقبال جوانان از انتخابات آبرو باخته مجلس هفتم پنهان کند. و توصیه کرد باید « باید رگ خواب جوانان را پیدا کرد.»
اقتدار گرایان درانتظار یافتن " رگ خواب" جوانان ، در عرصه سیاست خارجی رگ خواب را در مترسک بمب اتمی یافته اند. اقتدار گرایان با سیاست مترسک اتمی ، اهداف زیر را جستجو می کنند:

1- اقتدارگرایان تمامیت طلب ، با در پیش گرفتن سیاست مترسک اتمی می خواهند به مردم کشورمان بقبولانند ، که در حال رساندن ایران به "دروازه تمدن بزرگ" قدرت های اتمی جهان هستند. و اگر تاخیری در ورود به این دروازه هست ، تقصیر استکبار جهانی و اصلاح طلبان است!!
می پندارند با این سیاست "رگ خواب " میهن دوستی ایرانیان و احتمالا شوونیستی برخی جمعی در داخل و خارج و افکار عمومی جهان مسلمان وعرب را پیدا کرده اند.
بی جهت نیست که اقتدارگرایان ناگهان سخن از وحدت برای حفظ منافع ملی سر می دهند.
در ادامه این سیاست خواهند گفت ، اگر مخالفتی از سوی روشنفکران و آزادیخواهان ، اصلاح طلب های داخل و خارج با سیاست های جاری اقتدار طلبان می شود ، به دستور" استکبار جهانی" است. همانطور که وقتی رییس جمهور، رییس مجلس ، وزیر کشور ، استانداران ، اکثریت نمایندگان جمهوری اسلامی و... خواستار به تعویق افتادن انتخابات شدند ، پاسخ داده شد ، از آمریکا به ایران دستور می دهند انتخابات انجام نشود، پس باید بشود....

2- مترسک بمب اتمی در خارج و چماق در داخل دو روی یک سکه ی سیاست غیر دموکراتیک هستند. با این سیاست راست اقتدار گرای تمامیت طلب نشان می دهد که نه تنها به نظر و آرای همه مردم کشور خود ، بلکه حتا به نظریات کسانی که طی یک ربع قرن ، در پیدایش ، ساختن وحفاظت از جمهوری اسلامی جان نثاری کرده اند ،ارزش نمی گذارد ، و حتا به اجرای کامل قانون اساسی خود اهمیتی قایل نیست ، و حذف خدمتگذاران خود را معجزه الهی اعلام کرده و بهره گیری از خردجمعی را در داخل ایران تعطیل می کند.
از عقل بدور است که جهانیان انتظار داشته باشند حاملین همین سیاست در عرصه سیاست خارجی و روابط با سایر کشور ها ، به خرد جمعی جهانی و قوانین بین المللی برتافته از آن احترام بگذارند.
اگر چه همزمانی انتشار گزارش لیگابو گزارشگر سازمان ملل متحد و انتشار گزارش ا لبرادعی یک تصادف و تقارن تقویمی است ؛ ولی بی جهت نیست که مجری سیاست مترسک اتمی برای خارج از کشور و دستور دهنده سانسور، عدم انتشار این اعتصاب ، آن نامه، و حتا تعطیل روزنامه های یاس نو و شرق در شب انتخابات شخص واحدی است. منادیان این سیاست، همانطور که می خواهند ، با آفرینش و تشدید فضای ترس و ارعاب در جامعه سیاست خود را درایران پیش ببرند ،با مترسک اتمی تبدیل به " بمبرمن " ی شده اند ، که می گوید من اگر ایرانیان را شکنجه می کنم به شما مربوط نیست ، با سیاست داخلی من کاری نداشته باشید و الا می روم به طرف بمب!!

3- به جای گفتگوی عادی ، معمول و شفاف مثل همه کشور هایی که سیاست خارجی طبیعی دارند، مترسک اتمی ، در سیاست خارجی تربچه نقلی ( پرخاشگری در برون و شعار ، کرنش و تسلیم در درون و عمل)، ویترین پرخاشگری را تزیین می کند؛ تا در پی آن ، مذاکرات چنان هاله ابهام و تقدس به معاملات ، بده و بستان ها ، دلالی ها و واسطه گری ها بدهد، که هیچکس جز افراد انتصابی یارای نزدیکی به آن را نداشته ، و بدین ترتیب تابویی به جمع تابو ها اضافه شده و دگم حکومتی دیگری نیز بوجود آمده باشد.
بدین صورت این بخش عمده سیاست خارجی هم از حیطه کنترل و نظارت دولت و مجلس – حتا مجلس هفتم آینده – خارج مانده و سرنخ های آن به تاریک خانه های درون وپیرامون حکومت سپرد ه می شود. به همین علت است « که عده ای نمی خواهند مناسبات عرصه قدرت شفاف شود.»
این سیاست خارجی تربچه نقلی که هیچ هماهنگی با قواعد و قوانین بین المللی ندارد و براساس نیاز های روز مره تنظیم می یابد ، چیزی جز یک دیپلماسی تحقیر آمیز و توسری خور به بار نیاورده است .

4- تکنوکرات های نظامی که با محدود شدن آزادی قلم ، بیان و فعالیت های سیاسی نیرو های اصلاح طلب جامعه، روز به روز وزن بیشتری درعرصه سیاست پیدا می کنند، در وجود و تداوم این سیاست اتمی مبهم و ترس آور ذینفع هستند. بخشی از آنان از این که در فراهم آوردن شرایط ظهور بمب اتمی سهیم هستند ، تبدیل به مقربینی شده اند ، که ضمن بردن این برنامه در هاله ای از ابهام و تقدس ، در خرید و تهیه ابزاراز کار افتاده از قاچاقچیان و دلالان پاکستانی، اروپای مرکزی و...سود های کلانی می برند. به همین جهت مشاهده می کنیم ، سخنگویان آن ها و نشریاتی که به آنان نزدیک هستند ، بیش از پیش ، کش و قوس دادن به همکاری با آژانس بین المللی انرژی اتمی را توصیه می کنند. هر قدر رابطه ایران و جهان در این مورد کدر تر شود باعث شادمانی آنان ، و بالا رفتن ارج، قرب و اجر آنان در میان حواریون مرکز تصمیم گیری حکومت می گردد.

باید این افسانه رسیدن به " دروازه تمدن بزرگ " با اتم بی یا با بمب رادر اذهان دفن کرد،هنوز حتا در استفاده صلح آمیز از انرژی اتمی در میان متخصصان جهان اتفاق نظر نیست ، برخی از کشور های اروپایی در حال تعطیل کردن تاسیسات عظیم و مدرن انرژی اتمی خود هستند که برای ساختن هر یک از آن ها هزینه های گزافی را تحمل کرده اند و مشغول جایگزینی آن با انرژی های دیگر از جمله انرژی خورشیدی هستند . پس از حادثه راکتور اتمی چرنوبیل در سال 1986 انرژی اتمی که با شکاف برداشتن بخشی از آن علاوه برکشتن و معلول کردن هزاران نفر از ساکنین این شهر بلوروسی اشعه های اتمی با نفوذ در تمام اروپا ، تا فاصله صد ها کیلومتر به محیط زیست جهانی صدمات جبران
نا پذیری زد؛ باز بینی سیاست های انرژی اتمی در جهان آغاز شده است .
آن چه که به نظر عاقلانه می رسد ، درخواست هرگونه کنترل سازمان بین المللی انرژی اتمی و شفاف کردن فعالیت های حکومت در این عرصه است و سپس اولویت با خارج کردن این پرونده از دست های نظامیان و سیاستمداران ، و تبدیل آن به یک بحث علمی کارشناسان و متخصصین انرژی است ، برای جستجوی پاسخ این سئوا ل ، آیا ما به انرژی اتمی احتیاج داریم و یا نه ؟ خوشبختانه ما در این عرصه هم از متخصصان و استادان باتجربه چه در داخل کشور وچه در خارج کمبودی نداریم . با فراهم شدن شرایط دموکراتیک محیط زندگی و کار و با گرد آوردن یا بهره گیری از این همه نخبه های هموطن که در سراسرجهان هستند؛ سیاست لازم و ضروربهره گیری از انرژی اتمی را می توان یافت و تدوین کرد.
بازنده این مجادلات اتمی حکومت با مجامع بین المللی مردم ایران است ، که حق دارند از حکومت بخواهند دست از ماجراجویی های مترسک اتمی بردارد و بگویند سیاست چماق برای داخل و مترسک اتمی برای جهان بس است !