آقاي خامنه اي و داستان غربال، خدايار آفام

چند دعوی و دم و باد بروت
ای تو را خانه چو بیت العنکبوت
جلال الدین محمد مولوی

جنگي كه در درون اتاق قدرت حكومت اسلامي در رابطه با " انتخابات " مجلس شوراي اسلامي ميان دو جناح رژيم در گرفت با وجود واقعي بودن آن هيچ هيجاني را در ميان مردم ايران بر نيانگيخت.

وارد نشدن مردم ايران در كشمكش هاي رأس هرم قدرت را نبايد نشانه ي انفعال آنها نسبت به تحولات سياسي تلقي كرد. بر عكس ، بي آنكه راه اغراق و خود پسندي رفته باشيم ميتوان گفت كه پرچم پر جوشش ترين و مترقي ترين جنبش سياسي تمامي منطقه خاورميانه در نفي بكار گرفتن مذهب در حكومت و نيز در نفي ارتجاع مذهبي در دست مردم ايران است. بي اعتنائي مردم ايران نسبت به تحصن نمايندگان رد صلاحيت شده و نيز شركت نكردن اكثريت بسيار مهمي از مردم در " انتخابات" اول اسفند 1382 رفراندوم آرامي بود كه نفي تمامي اشكال سخت يا نرم حكومت اسلامي از آن نتيجه گرفته شد.

از سوي ديگر تراشيده شدن ته مانده لعاب "دموكراتيك" حكومت روحانيون و بي پرده و عريان شدن ماهيت كاملأ ارتجاعي و عميقأ ضد دموكراتيك اين رژيم منزلگاهي بود كه ميبايد در راه رسيدن به سر منزل رهائي ايران از حكومت روحانيون ،از آن عبور ميكرديم .

ميتوان جمع بندي كرد كه جنبش ضد ديكتاتوري مردم ايران در تعامل مردم با "انتخابات" شورا ها در اسفند 81 و " انتخابات" مجلس شوراي اسلامي در اسفند سال 82 به دو هدف مهم زير دست يافته است:

اولأ؛ مردم ايران اين تفاهم مشترك، ملي و تاريخ ساز را بدست آوردند كه تقسيم فريبنده رژيم اسلامي به دو جناح نرم و سخت كاري بي ثمر و فرصت سوز بوده است.

ثانيأ؛ مردم توانستند پيام فقدان مشروعيت رژيم روحانيون را به آنسوي مرزهاي ايران برده و باقيمانده مشروعيت بين المللي حكومت را از آن سلب كنند. امروز ديگر در هر گوشه دنيا اگر از هر كسي كه دسترسي اوليه اي به اخبار جهان دارد نام نامشروع ترين حكومت هاي جهان را بپرسيد حتمأ نام رژيم روحانيون را در ميان آنها خواهد شمرد.

در شرايط امروز، بدنبال تراشيده شدن ساختار قدرت در حكومت اسلامي سئوال عمده اين است كه آيا :

1. بيرون راندن " اصلاح طلبان " از حكومت نشانه عمل كاملأ محاسبه شده و مختارانه ولي فقيه و شاخص تسلط يكپارچه ارتجاعي ترين روحانيون شيعه بر قدرت سياسي در ايران است و نتيجتأ بايد براي مدتي نه چندان كوتاه حكومت روحانيون بر ايران را تثبيت شده تلقي كرد .

2. يا بيرون راندن اصلاح طلبان از حكومت تنها شاخص شكست كوشش دوم خردادي روحانيون در پر كردن فاصله آنها با مردم بوده و در نتيجه چيزي نيست جز عقب نشيني روحانيون به مواضع ارتجاعي خالص و بي نقاب آنها .

راقم اين سطور محدود شدن دايره قدرت رژيم و بيرون راندن اصلاح طلبان حكومتي از اين دايره را شاخص تثبيت يا سلطه كامل روحانيون بر حكومت نديده بلكه آن را نشانه اعتراف روحانيون به شكست تمامي كوششهاي 25 ساله آنها براي تطبيق دستگاه حكومتي ( و نهايتأ فكريشان ) با مقتضيات زمان ارزيابي كرده و آن را نقطه پاياني ميبيند بر تلاشهاي آنها براي كسب مشروعيت.

بايد پرسيد چرا روحانيون تبر بدست گرفته و اين چنين بجان ويترين اصلاح طلبي شان كه سالها در صحنه داخلي و بين المللي به آنها خدمت كرده بود افتادند؟ آيا آنها نميتوانستند اين انتخابات را بدور از اين همه جنجال توسط همان وزارت كشور برگزار كرده و تعدادي از اصلاح طلبان حكومتي بي ضرر و ضعيف شده را كه حفظ نظام را "اوجب الواجبات" خود ميدانند به مجلس راه دهند و حداقل ظاهر دموكراتيك حكومت را در صحنه بين المللي تا اندازه اي حفظ كنند؟

آيا نبايد پذيرفت كه آخرين بارقه هاي تعقل هم در رژيم روحانيون خاموش شده است؟

اشتباه نشود، مقصود اين نيست كه ماندن يا رفتن اصلاح طلبان حكومتي را شاخص تعقل يا مشروعيت حكومت روحانيون بدانيم. براي آنها اگر تعقل يا مشروعيتي هم در كار بود با اعدامهاي سالهاي 1360 و قتل عام زندانيان سياسي در سال 1367 و يا با اصرار شش ساله همين حكومتگران فعلي در ادامه جنگ ايران و عراق از دست رفته بود. مسئله اين جاست كه آنها اهل اين زمانه نيستند. نه توان درك تضاد هاي ايران و جهان آغاز هزاره سوم ميلادي را دارند و نه ذره اي قلبشان براي ايران و ايراني مي طپد. آنها تنها ويرانگراني ضد مردمي و ناتوانند.

عقل و تدبير آنها اين چنين است:

ميگويند روزي طلحك از خانه بيرون آمد، غربالي را بر سر راه ديد. پا بر كمانه آن گذاشت، غربال بر جست و به ساق پايش خورد و مجروحش كرد. طلحك خشمگين شد و لگد قوي تري بر آن زد. غربال بيشتر جستن كرد و به پيشاني او خورد و خون از آن جاري شد. هر چه بر خشمش افزود، بيشتر و محكمتر لگد زد و از جستن غربال مجروح تر شد. آخر كار با سر و روي خونين و خسته در كنار غربال شكسته افتاد و فرياد بر آورد كه اي مسلمانان بدادم برسيد! غربال مرا كشت!.

آخوند ها هم همان طلحكند. تا آن جا بر غربال جنگ ايران و عراق لگد زدند تا كارشان به شيون و زاري كشيد و " جام زهر " سر كشيدند. لگد زدن آقاي خامنه اي به غربال انتخاباتي كه مردم بهر حال در آن شركت نمي كردند و اصلاح طلبان برنده آن نبودند هم هيچ نشاني از عقل و تدبير نداشت. بواقع كه پيام تصميم مشترك و تاريخي مردم در رويگرداندن از بازي هاي انتخاباتي رژيم اسلامي را كه در انتخابات شوراها در اسفند 1381 داده شد نه اصلاح طلبان شنيدند و نه محافظه كاران. هيچ كس باندازه خود روحانيون نمي توانست با لگدي به غربال اين چنين سريع و مؤثر ته مانده آبروي رژيم اسلامي در جهان را ببرد.

بيهوده نيست كه به آنها ميگوئيم مرتجع. ارتجاع و واپسگرائي توان انديشدن و تطبيق را از آنها گرفته است. روحانيون توان حل مشكلات به روال معمول زمان و با ابزار زمان را ندارند. تزوير وحيله گري هميشه چاره و درمان نيست.

توماس هابز متفكر قرن شانزدهم انگليسي گوئي در مورد آنهاست كه مينويسد:

«آدميان خودپسندي كه ميزان كفايت خود را با تملق ديگران و يا به قياس موفقيت هاي اتفاقي خود در گذشته، برآورد مي كنند، بدون آنكه در نتيجه شناخت واقعي نسبت به خود، اعتماد و اطمينان به نفس پيدا كرده باشند، به اعمال متهورانه متمايل مي شوند، ولي با نزديك شدن خطر يا دشواري اگر بتوانند ميدان را خالي مي كنند و از آنجا كه راه امن و سلامت را نمي يابند پس براي حفظ امنيت خود آبروي خويش را به خطر مي اندازند، نه جانشان را. زيرا آبرو بعداً به عذر و بهانه اي قابل اعاده است، اما جاني كه از دست رفت ديگر قابل اعاده نيست.»

روحانيون اگر تزوير نورزند و دروغ نگويند (مصاحبه هاي آقاي خميني در پاريس را بخاطر بياوريد كه بعدأ در مورد آنها گفت " خدعه كردم" ( حركات و موضع گيري هاي سياسي و اجتماعي شان بطور طبيعي بطرف مواضع ارتجاعي تر و ويرانگرتر خواهد رفت و روز بروز ظاهر دموكراتمابانه كمتري خواهند داشت.

كنار گذاشتن "اصلاح طلبان" حكومتي از دايره قدرت روحانيون را ،با مسامحه اي در خصوص شرايط جهاني ، كه براي شاه مساعدتر بود تا براي روحانيون، با عمل آخرين شاه پهلوي در كنار گذاشن دولت " آشتي ملي " شريف امامي در آبانماه سال 1357 و جانشين كردن آن با دولت نظامي ارتشبد ازهاري ميتوان مقايسه كرد. بايد منتظر بود كه روحانيون جام زهر دولت بختيار را هم بالا بكشند.

خدايار آفام
يكشنبه 9 فروردين 1383

khodayarafam@hotmail.com