گل آقا، علیرضا جوانمرد

به نام خدا

همیشه نامه هایش را با این کلام آغاز می کرد:"به نام خدا
آن نامه را هم همانطور شروع کرده بود.همان نامه ای که داده بود به خانم صدر که نوشته های من را نقد کند.که کرد و بعد از آن نقد من شدم نویسنده گل آقا.یکی از همان جوانهایی که صابری به آنها لقب نویسنده داد.بهتر بگویم:میدان داد که بنویسند...باز بهتر بگویم:به آنها نویسندگی آموخت...یا باز بهتر:به آنها منش و اخلاق را آموخت زیرک باشی و راستگو هم

در همان نامه خانم صدر برایم نوشته بود که طنز باید متین باشد..صابری به سبز زیرش خط کشیده بود.بالایش هم با همان سبز نوشته بود:بدون عصبانیت و کینه ...برای جوانها از همه چیز مهمتر است که این را یاد بگیرند

اصلا صابری همیشه با قلم سبز می نوشت..وقتی جایی دست نوشته ی سبزی می دیدم می فهمیدم که کار صابری است.

رنجورو نحیف.گفتم: این هم طنز است حالاست که از پنجره اتاقش دست تکان دهد.ما باز مثل خواندن طنز هایش غافلگیر بشویم و بخندیم به این شوخی.
تابوت را بلند کردند. مسئولین هم آمده بودند. به دنبال تابوت یا زیر تابوت و یا حتا جلوی تابوت را گرفته بودند. در خیالم گفتم: ها! استاد حالا وقتش است که از زیر پارچه ترمه سرت را بیرون بیاوری و با طنزت سعی کنی اصلاح کنی ... و همه بخندیم و به خانه مان برگردیم.
اما او تکان نخورد . مسولان مصاحبه کردند. مردم به دنبال تابوت رفتند. لا اله الا الله.

به دوستم گفتم: مسئول هایی که افطاری می آمدند بیشتر از این حرفها بودند. نه؟ کسی بوق نمی زد اما ترافیک شده بود. دوستم گفت: الان است که گل آقا بلند شود و حرف بزند. راست می گفت. او هیچ وقت دوست نداشت ترافیک درست کند. اگر کسی هم مزاحمتی برای مردم درست می کرد گوشش را جوری می پیچاند که همه با هم بخندیم. اما صابری بلند نشد. حدس زدم لابد بزنگاه دیگری می خواهد حرفش را بزند. و باز بزند توی خال. طوری که شاغلام برایش اسفند دود کند.
رفتیم تا بهشت زهرا. بعضی ها جدید بودند. بعضی ها هم نیامده بودند. حدس زدم که حالا بهترین وقت غافلگیری طنزآمیز است. او بلند خواهد شد در کنار قبری که برایش کنده اند خواهد ایستاد و در این رستاخیز حرف خواهد زد. راز سکوت این اواخر را. او همه چیز را خواهد گفت ... این طنز غافلگیر کننده او خواهد بود. اما ...
او من را غافلگیر کرد. او سکوت کرد. این آخرین طنز غافلگیر کننده صابری بود.

علیرضا جوانمرد
شاگرد کوچک گل آقای بزرگ