چهلم صابري، محمدعلي ابطحي، وب نوشت

نه من و نه هرکه صابري را مي شناخت، هنوز باور نمي کند که او مرده و چهلمش هم رسيده است. در طول نزديک به 20 سال رفاقت با وي، درسهاي زيادي از او گرفتم، اخلاقش هميشه پدرانه بود. طنز را در ادبيات شخصي اش هم براي نصيحت به کار مي گرفت. بيشترين دلخوري را از کساني داشت که در زندگي شخصي افراد دخالت مي کنند. حريم خصوصي افراد را خيلي محترم مي شمرد و به ديگران نيز سفارش مي کرد که چنين کنند. يکبار سمينار رايزنان فرهنگي در يونان بود. گشتي با کشتي داشتيم. يکي آمد و گفت از ظهر فلاني را زير نظر داشته ام، نماز نخوانده است. پاسخش داد او هم تعداد ….. تو را در نظر داشته. آخر اين چه حرفهايي است که مي زنيد. تا آخر سفر اين پيغام آور را راحت نگذاشت. حرمت گذاري براي زندگي خصوصي انسانها و به رسميت شناختن آن درسي بود که همواره در گوش ما دوستانش زمزمه مي کرد.

خيلي هم سنگين و باوقار طنز مي گفت و روکم کني خوبي از همه داشت. مي گفت فقط يکبار که بعد از چند سال تدريس ادبيات براي اولين بار به تهران آمده بود، در دبيرستاني در جنوب شهر تهران قرار شد درس بدهد، رويش را کم کردند. مدير دبيرستان پيشنهاد داده بود که او را به کلاس ببرد و معرفي اش کند، گفته بود خودم سالها معلم بوده ام، لازم نيست. مي گفت تصميم گرفتم قرص و محکم به سر کلاس بروم و گربه را دم حجله بکشم. وقتي رفتم سر کلاس و خواستم خودم را معرفي کنم. تا گفتم بُنده: يکي از ته کلاس با صداي بلند گفت آئووو، ديگه نتونستم کلاس را اداره کنم. از در شوخي وارد شدم.

يادش به خير و نامش همواره زنده.