حماسه اول اسفند و موقعیت دشوار "اپوزیسیون" استحاله طلب! تقي روزبه

t.roozbeh@freenet.de
برای جماعت استحاله طلب ازدیرباز مشی "به تمکین واداشتن" جمهوری اسلامی فقط حکم تاکتیک را نداشته است. بلکه علاوه برآن حکم استراتژی را نیز داشته است. و فراترازاین هر دو، هویت نظری-ایدئوژیک آن ها را نیز رقم می زده است. ازاین رو دراین جا ما صرفا بایک تاکتیک و مشی سیاسی که بتواند در بوته تجربه و آزمون و خطا متحول شده واحیانا اصلاح گردد روبرونیستیم. بلکه با انگاره ای رسوب یافته و ماوراء تجربی مواجهیم که مطابق آن این واقعیت ها هستند که باید خود را با آن هم ساز کنند. ازاین جهت نباید انتظار داشت که حتی وقوع تکانه هایی چون جنبش عظیم تحریم در اول اسفند با آن پژواک جهانی بتواند مواضع آن ها را تحت تأثیر قرار دهد. درعین حال نباید پنداشت که واقعیت فوق منافاتی با موج سواری این جریان برای ایفاء نقش دوگانه اپوزیسیون-پوزیسیون دارد.
نگاهی به مواضع اخیر آقای فرخ نگهدارپیش و پس از انتخابات نمونه خوبی برای محک زدن به ادعای فوق است:
پرده اول:
می دانیم که جریان"اتحاد جمهوری خواهان" -همایش برلین- در موضع گیری نسبت به شرکت یا عدم شرکت درانتخابات با رصد آخرین واکنش های اصلاح طلبان رد صلاحیت شده، حتی از بکارگیری واژه تحریم که اصلاح طلبان داخل کشور با آن مرزبندی داشتند اجتناب کرد. اما ناگهان در شب قبل از انتخابات، آقای فرخ نگهدارظاهرا دستخوش احساسات شده و با انتشاربیانیه ای به حمایت از تحریم به عنوان یک حماسه ملی برخاست. احتمالا دریافت اخبار ویژه ای از روحیه مردم درشب قبل از انتخابات- بویژه بچه مدرسه ای ها- سبب گردید برای آن که ازقافله عقب نماند دست بقلم برده وازعزم ملی برای تحریم پرشور و یک پارچه درتمامی نقاط کشوراعم ازشهر وروستا سخن به میان آورد.او نوشت که روز جمعه، صحنه را بین حکومتیان و مردم تقسیم می کند. یک طرف نور چشمی ها، آقازاده ها، رانت خواران گردن کلفت، متحجرین و... و طرف دیگرایران ایستاده است. او چنان برپیش بینی خود مطمئن بود که لازم دید پیشاپیش پیروزی پرشکوه روزجمعه را به میهن خود ایران تبریک گوید (برای مشاهده کامل پرده اول می توانید به سایت ایران امروز پنجشنبه 30 بهمن، مقاله "جمعه روزهمبستگی ملی علیه استبدادمذهبی است" سری بزنید)
پرده دوم:
انگارتصاویر زیبای فوق بخشی از رؤیای شبانه ای بوده است که با دمیدن فجر صادق محو می شود:
ازفردای تحریم انتخابات وانتشارتدریجی گزارشات انتخاباتی معلوم می شود که اقتدارگرایان نیرومندترازآن چه او فکر می کرده است بوده اند و مردم نیز بسیار دورتر از شور و یکپارچکی توصیف شده توسط وی. معلوم می شود که "نه" بزرگ مردم و تحریم گسترده جزانعکاس انفعال مردم و جزتقویت اقتدار حاکمیت نبوده است. معلوم می شود که فقط این اقشارمدرن شهری بوده اند که تحریم کرده اند!. کشف این یافته مهم جامعه شناسانه را- که گویا درکشور ما 70 تا 80 درصد جمعیت کلان شهرها را اقشارمدرن تشکیل می دهند- باید به حساب نبوغ ایشان گذاشت. اما باید اضافه کرد که هیچ کشف نبوغ آسائی، ازجمله متوسل شدن به طرفند اقشار مدرن و غیرمدرن، نمی تواند این واقعیت تکان دهنده را که درکلان شهرده میلیونی چون تهران بزرگ دستکم هفتاد درصد جمعیت واجد حق رأی درپای انتخابات حاضر نشدند وبدین سان خلوت خیابان ها را درچهارگوشه بام جهان به فریاد درآوردند را مورد انکار قراردهد. ونیز این واقعیت خیره کننده را که با احتساب آن ده پانزده درصد رأی سفیدی که پایگاه اجتماعی تمامیت خواهان را- درمحدوده حقارت بار ده درصد- در معرض نمایش عموم گذاشت. مطابق یافته های آقای فرخ نگهدارمعلوم می شود که گویا واقعیت تقلب های گسترده واندک نمائی پایگاه جناح حاکم، ساخته و پرداخته اپوزیسیون سرنگون طلب است نه واتاب فریاد خلوت خیابان ها و نه تصدیق آن توسط آمارهای خود افشاگر وزارت کشور و نه تجمعات اعتراضی و بعضا شورشی درنقاط گوناگون کشور، و نه اسناد جمع آوری شده مجمع روحانیون مبارزو نه امتناع ازانتشارگزارش های انتخاباتی توسط متولیان دولتی بدلیل رعایت مصالح نظام و پیش گیری ازعواقب تنش زای آن و نه ...(برای مشاهده کامل پرده دوم می توانید به سایت ایران امروز 4اسفند82 مقاله "ایران پس ازاول اسفند" مراجعه کنید.)
اظهارات فوق واعلامیه اخیر"اتحادجمهوری خواهان" به تاریخ ده اسفند، با تأکید بر شعار "انتخابات آزاد" و"برداشتن گام های کوچک برای تأمین آزادی های سیاسی بعنوان پیش شرط هرگونه تحول دمکراتیک"، آن هم درپی "نه" بزرگ مردم به کل نظام جمهوری اسلامی، نشان می دهد که روزو حال این جماعت را فقط با واژه تراژدی نمی توان توصیف کرد. درشرایطی که حتی شماری از خود اصلاح طلبان ناچار شده اند ازپایان مبارزه پارلمانی و ضرورت" تغییر ساختاری" سخن به میان آورند، در وضعیتی که تحریم فراگیر و برگزاری انتخابات نمایشی دوره هفتم عملا تبدیل به مراسم تشییع جنازه "مرحوم اصلاحات" گردید، آن ها درجهان فانتزی خویش، ناباورانه منکر مرگ "عزیز" خود هستند. گوئی که برای اینان مرده را زنده انگاشتن تنها راه زنده ماندن است. آنان پذیرش مرگ "اصلاح پذیری نظام " را درحکم مرگ سیاسی خود می پندارند.
گوئی که گریزازشفافیت گفتمان و حرکت با لباس مبدل درفرهنگ جامعه ما ریشه های عمیقی دارد. با این لباس می توان هم از رانت اپوزیسیون بودن بهره گرفت ولاجرم تا آن جا که ممکن است از شکل گیری یک قطب جمهوری خواهی مستقل و رزمنده ممانعت به عمل آورد و هم در شرایط حذف بخش مهمی ازاصلاح طلبان باچرخشی به راست درکنار محافظه کارترین لایه هایی که در اتحاد مقدس با تمامیت خواهان قرار گرفته اند قرارگرفت. ابرام براستراتژی باصطلاح مطالباتی- طرح آن دسته مطالباتی که برآوردنش خارج ازظرفیت نظام کنونی نباشد- عملا معنایی جز قرار گرفتن در برابر جنبش ضد استبدادی-دمکراتیکی که با صدای بلند کلیت رژیم جمهوری اسلامی را آماج خود قرار داده است نیست. خطر فروغلطیدن به اقدامات جنایت آمیزی که آقای فرخ نگهدار به مدافعان برچیدن نظام جمهوری اسلامی نسبت به آن هشدار می دهد، قبل از هرچیزمی تواند از راهبرد موردنظر ایشان برخیزد. بنظر می رسد که خواست برچیدن نظام جمهوری اسلامی بعنوان مهم ترین پیام تحریم انتخابات عامدانه از لیست آقای فرخ نگهدارو اعلامیه "برای اتحاد جمهوری خواهان" حذف شده است. حتی تقلیل ابعاد تحریم به اقشارمدرن شهری هم نمی تواند استحاله طلبان را از مخصمه ای که درآن گرفتار آمده اند برهاند. چرا که اقشارمدرن با تحریم کوبنده خود-که ظاهرا مورد تصدیق آقای نگهدار هم هست- پیشاپیش پاسخ خود را به مشی فوق داده اند. شاید بجای علم کردن اقشار مدرن، بتوان راه نجات را در پیوستن به آن ده درصد اقشارعقب مانده ای جستجوکرد که هنوزهم منافع خویش را دردفاع از نظام موجود می جویند. باید منتظر ماند و دید که جریان مزبور کدام یک ازاین دوگزینه را انتخاب خواهدکرد.
3.3.2004 - 13.12.82